Zwangersschapsbroek....

Om mij op zaterdag toch maar een beetje nuttig te maken, sponserde ik nog maar eens de plaatselijke toeristische dienst door een uitstapje te maken naar de vulkaan Irazu. Terwijl ik als Europeaan natuurlijk ruim op tijd was, besloot de buschauffeur een demonstratie te geven van het feit dat hij Tico was en zo vertrokken we dan toch met een klein half uur vertraging.
Maar dat werd zonder meer goedgemaakt door alleen nog maar het landschap naar de vulkaan want opnieuw werd een nieuw stukje Costa Rica geopenbaard - om in de sfeer van Feliz Navidad te blijven. Ditmaal werd ik door het agrarisch landschap gevoerd waar het echt wel leek alsof de tijd was blijven stilstaan: het sproeien van gewassen gebeurt hier nog volledig handsgewijs net als het uitdoen van de gewassen zelf. Bovendien spotte ik zelfs nog het gebruik van ossen als trekdieren...
Even verder werd de verwondering alleen maar groter toen, nadat onze bus zich een weg had gebaand door een dichte mist die alle zicht belemmerde, we opeens boven de wolken uittorenden. Een fantastisch gevoel!
Dat gevoel werd nog sterker toen ons busje uiteindelijk onze bestemming bereikten: de vulkaan Irazu waarbij het azuurblauwe water van de hoofdkrater me bijna verblindde. Bovendien was ook het landschap daar adembenemend. De schrale vulkanische grond zorgt voor zeer moeilijk levensomstandigheden voor zowel het dier- als plantenleven over daar. Dit zorgde er even voor dat ik me op de maan waande... maar dan dit keer met water!

Hoe dat nu ineen zit met die zwangersschapsbroek? Wel, aangezien ik normaal op zondag - dus vandaag voor de goede verstaander - zou vertrekken naar mijn tweede park, besloot ik om mijn kleren naar de wasserij te brengen aangezien er niet veel tijd was en ik er toch graag een beetje proper bij loop, zeker omdat ik de komende twee weken bij een andere Tica familie verblijf. Dus, ik vol goede moed naar de lavanderia tegen half vier. Dat madammeke wist me te vertellen dat er nog steeds voldoende tijd was, dus ik laat mijn kleren achter en vertrek met de belofte dat ik na pas na 17u mijn kleren zou komen ophalen. Ondertussen liet ik het thuisfront even weten dat ik nog al mijn ledematen had en bovendien nog allemaal in 1 stuk, gevolgd door wat kleine boodschappen zodat ik helemaal klaar was om te vertrekken. Het zou weer ik niet zijn of ik moest mijn bus missen, dus alweer 20 minuten wachten. Maar soit, ik arriveer daar aan die lavanderia, is die niet gesloten, zeker! Mevrouw paste blijkbaar omgekeerde Tico tijd tijd en besloot vroeger te sluiten dan gewoon! Goed voor dat madammetje, precies wel iets minder goed voor mij. Gevolg: ik moet roeien met de riemen die ik he zijnde een broek die kan doorgaan voor zwangerschapsbroek. Zalig, toch?! Alle, ik hoop toch dat ik morgen mijn kleren kan recuperen en op tijd - lavanderia gaat pas open om 9u en om 10u vertrekt mijn busje al... Allemaal meeduimen voor mij dus!

¡Pura Vida!

Welcome home

Vrijdag 19 december 2008 beloofde al op voorhand een drukke dag te worden: we besloten om immers om met de hele bende - bestaande uit een Nederlandse, een Zwitser, een Duitse, een Zweed en wij - richting San Jose te vertrekken.

Wij hadden ons laten wijsmaken dat we rond 3u in de namiddag de contouren van onze ondertussen vertrouwde stad zouden terugzien. Maar daar ging een hele en eigenlijk ook wel grappige rit - hoe kan het ook anders - aan vooraf.

Om 6u ´s ochtends ging daar de wekker af want we moesten eerst naar het hoofdeiland zien te geraken met de watertaxi. Eerst stonden we daar te wachten, weinig taxi´s te zien en dan begonnen ze zelfs te vechten voor ons. Als dat maar goed is afgelopen, je weet nooit op zo een klein eilandje, nogal moeilijk om elkaar te ontwijken...

De tweede watertaxi bracht ons van Isla Colon naar Almirante en daar gingen - nog maar eens... - mijn ogen open: opeens verschenen er als het ware vanuit het niets mangroves. Fantastisch om deze uitermate boeiende gemeenschappen te zien. Maar het werd pas echt interessant toen ook hutjes uit de mangroves oprezen, kleine dorpjes gebouwd op de schare droge gebieden tussenin...

Volgende etappe - het lijkt hier wel een aflevering van expeditie Robinson of zo... - bracht ons dan naar Chaquinola waar ons busje zou vertrekken. Om toch wat op zeker te spelen en toch een beetje comfort te hebben - nu ja, dat was niet voor iedereen het geval want met 6 in de auto is niet voor iedereen even plezant - legden we de 30 km af met de taxi. Ondertussen was het suikergehalte bij sommigen tot ver onder nul gezakt - wat zich wel liet zien - en na een lekker ontbijtje, was daar ons busje al. Waren de bussen al pover in Costa Rica bij momenten, vergeleken met deze waren het luxe-bussen en dat liet zich onderweg wel voelen.

Maar eerst moesten we nog effentjes de grens over, altijd een beetje spannend natuurlijk. Maar ook deze keer waren de goden ons goedgezind - maar waarschijnlijk ligt het gewoon aan ons! - en zonder veel moeite waren onze pasportjes opnieuw 2 stempels rijker - alhoewel ik er bijna eentje tekort had want dat madammeke was veel te druk bezig met praten. Tja, de inhoud van de term werken is hier niet dezelfde als in Europa...

Al snel hadden we door dat 15u niet echt meer haalbaar zou zijn: zoals gewoonlijk stopte ook nu de bus om de haverklap en bovendien werd onderweg ook nog eens doodgewoon de band verwisseld, met de hele inboedel - inclusief mensen dus - er nog in... Van veilig gesproken zeg. Verder werden we ook nog opgehouden aan - tja, voor de verandering - een overgang van bananen maar deze keer gelukkig met foto.
Bijna aangekomen in San Jose of ja hoor, daar werden we verwelkomd door de ons intussen al immens vertrouwde Costa Ricaanse - of liever San Jose´s - regen.

Maar het doet deugd om thuis te komen.

¡Pura Vida!

Ter land, ter zee en in de lucht

Om even decadent te doen - maar eigenlijk vooral om wat tijd te winnen - bereikten we Bocas del Toro (een eilandengroepje voor de kust van Panama en zeer dicht bij de grens met Costa Rica ) niet over land, maar overwonnen we de zwaartekracht gedurende een uurtje. Om mijn biologisch geweten toch een beetje te sussen, hield ik me voor dat ik voor de voorbije 2 maanden casi alleen maar gebruik heb gemaakt van het openbaar vervoer, geen verwarming heb gebruikt en me gedoucht met koud water...
Zo´n binnenlandse vlucht is natuurlijk altijd dikke pret en het begon eigenlijk al bij de incheck-balie - of wat ervoor kon doorgaan. Niet alleen werden we ingecheckt door de meest foute man ooit, bovendien heb ik er sindsdien ook een jongere zus bij. Ik moet zeggen, de gelijkenis tussen Karen en mij is natuurlijk ook treffend (ahum ahum) en om het allemaal nog simpeler te maken beginnen onze achternamen allebei met ver.. Hoe veilig en onbereikbaar Zaventem is, zo minder veilig en bereikbaar waren de luchthavens in Panama City en Bocas: je loopt gewoon eventjes op de thermac - waar je maar wilt - naar je vliegtuig en landt op 10m - als het als zo ver was - van het plaatselijk voetbalveld. Natuurlijk kennen ze daar geen afsluiting...
Bocas zelf was een verademing na de drukte en vooral de hitte van Panama City: stralend zonnetje met een lekker zeebriesje, beperkt verkeer - we zitten dan ook op een eerder klein eiland.. - en mooie stranden. Veel meer was er eigenlijk niet te doen daar, behalve feesten dan... En dat zullen we geweten hebben ook... Ons hotel is immers berucht om zijn wilde feesten en dat bleek ook toen onze kamergenoot de nacht elders doorbracht (veel meer uitleg gaf hij er niet bij...). Jammer genoeg hadden wij besloten om een duikcursus te volgen en wilden we fit en uitgerust zijn en dat is zeeeer goed gelukt...
Om dan toch de rust maar wat op te zoeken. verhuisden we naar het eiland Bastimentos - per watertaxi natuurlijk - waar de sereniteit ons toch wat beter bereikte ondermeer doordat de weg doorheen dit eiland een simpel 1m breed baantje is. Daarenboven is dit eiland nog niet direct bezoedeld door het toerisme, wat toch voor een paar verrassende taferelen heeft gezorgd: Zo is het een hele onderneming om naar de -overig fantastische - thai te gaan, hoog in de heuvel. De regen van de voorbije weken - waarvan niet alleen hier nog restanten te zien zijn - transformeerde de weg in een modderpad. Vooral zeer gezellig om met een volle maag - en misschien ook wel een beetje bedwelmd - en met 2 zielige zaklampen voor 7 man terug te keren. Een valpartij kon natuurlijk niet uitblijven ( hoewel het niet ik was deze keer), wat voor algemene hilariteit zorgde onder de plaatselijk jeugd. Tja, een kinderhand is gauw gevuld...
Bastimentos was dus echt wel een authentiek stukje Panama met een Caraibisch vibe, wat bovendien nog werd geaccentueerd door de plaatselijk taal die het midden houdt tussen Engels en Spaans - en waarschijnlijk nog wat restanten. Op de duikcursus na en wat snorkelen, was dit echt wel vakantie: bootje varen, naar het strand gaan (met regen deze keer...)...
In de verte hoorde ik echter San Jose ons al toeroepen...


¡Pura Vida!

Laat die Midden-Amerikaanse Unie maar snel komen...

Nog maar goed en wel bekomen van al mijn uitspattingen in mijn eerste nationale park of daar mocht ik alweer mijn biezen inpakken - en iedereen adoreert toch inpakken, niet... Onder meer dan lichte dwang - toerisenvisum in Costa Rica duurt slechts een 90-tal dagen - zou het dus richting Panama gaan, samen met Karen - een Antwerpse en dat is er aan te merken ook... (neenee, 't is echt wel een plezante).

Vol verwachting trokken we dus op maandag naar het kantoor om een ticketje Panama City enkel aan te schaffen. We werden daar - vriendelijkheid hoog in het vaandel alweer... en het zou natuurlijk niet Costa Rica zijn... - afgewimpeld want de Tica bus zat al vol. Ahum, dat was weeral een mooie start.
Maar met een dagje vertraging maakten we ons dus klaar voor onze 16-uren durende busrit. En het moet gezegd worden, de service was opperbest, even waanden we ons in het vliegtuig ware het niet dat de staat van de wegen vaak even opperbest was - ahum ahum... Na een nachtje rijden bereikten we dan uiteindelijk de grens met Panama. Even een stempeltje dus en dan konden we verder! Ja, dag Jan met de pet.. Het duurde maar eventjes meer dan 4u vooraleer we koers konden verderzetten naar Panama City: 2u in de lijn om ons stempeltje uit Costa Rica te bemachtigen, dan 5 minuutjes te voet door wat Aalter markt op woensdag wel leek om dan opnieuw een kleine twee uur rijtje te volgen zodat de stempell van de intocht naar Panama ook officieel was. En net toen we dachten dat dat het zowel moest zijn, moesten we daar niet al de bagage uit het bagageruim halen... Gelukkig had de controleur toch wat medelijden met de twee uitgeputte Belgische meisjes... Jaja, lang leve de Europese Unie denkt een mens dan toch.

Meer dan half slapend maar vooral zeer opgelucht, doemde daar Panama City uit de lucht. Dat straatbeeld leek precies een beetje meer op een stad; er waren zelfs echte wolkenkrabbers - om het contrast met de overwegend uit 1 verdieping bestaande woningen van San Jose compleet te maken...

Panama City is voor de rest helemaal niet zo veel verschillend van San Jose op het feit na dat de temperatuur daar wel meer dan de pan uitswingt en het verkeer - misschien net daardoor - nog veel chaotischer is... Gelukkig zochten en vonden we wat verkoeling en rust in de oude stad, die een verzameling van ruïnes is aan de andere kant van de stad met een mooi uitzicht op de stad. Bovendien was het ook een eerste stukje historie en voor verwende Belgen als wij - op dit vlak althans - sprak dat ons best aan...

Wie Panama zegt, denkt uiteraard en onmiddellijk aan het beruchte Panama kanaal. Natuurlijk konden we dat niet links laten liggen. Best wel impressionant om te zien. Hoe gemakkelijk de weg daarna toe was met de bus, zo moeilijk bleek onze queeste naar ons hotel achteraf. Niet alleen was het verkeer weer hel, bovendien was de Lonely Planet heel eventjes zijn GPS systeem net als al de taxi-chauffeurs in het stad. Of deze laatsten wisten dat hotel niet zijn of weigerde ons daar naartoe te brengen met de mededeling dat dat hotel daar niet was... Waar hadden wij dan geslapen... Na meer dan 3u en het aanklampen van talloze mensen -die ons uiteraard van pier naar pol stuurden - slaagden we er toch in om ons hotel terug te vinden...

Opnieuw op naar andere avonturen en vooral op naar Bocas del Toro!

¡Pura Vida!

Zonder hen tikt de klok even snel...

Na twee weken als een volwaardige medewerker - of toch zoiets - te hebben meegedraaid in het schildpaddenproject, was mijn tijd daar gekomen en ligt de weg nu open om nieuwe horizonten te gaan verkennen. Maar toegegeven, het was met een klein hartje dat ik daar vertrok. Niet alleen viel ik elke dag een beetje meer voor de tortugitas, de nieuwe lading vrijwilligers die vorige week het kamp bereikte, zorgde voor de nodige atmosfeer. Tel daar een stralende zon bij op en de prachtige omgeving en de rekensom is al snel gemaakt...

Wat er de tweede week allemaal te doen was in het project? Eigenlijk gewoon hetzelfde als week 1: om 9u wordt er naar de vivero - ofte kraamkamer - gegaan om een godvergeten schildpadje naar de zee te dragen en niet uitgekomen eieren op te graven. Na dit harde labeur is er altijd de zee die ons al van verre roept. Hetzelfde stramien herhaalt zich dan om 15u. In de avond of 's nachts wordt er eveneens - voor een schift van maar liefst 3u - naar de vivero gegaan maar ditmaal om de tortugitas te bevrijden. Deze week mocht ik ook de patrouille van dichtbij meemaken - waarbij op zoek wordt gegaan naar de mama's. Doordat het stilletjesaan het einde van het turtle seizoen is, heb ik er jammer genoeg geen kunnen spotten in real live. Wel vonden we een spoor van een schildpad - wat een beetje lijkt op een bandenspoor van een truck - en het nest. Ondanks het karige succes van de onderneming, vond ik ook dit een niet te missen ervaring.
Natuurlijk was er ook wel - een beetje maar - vrije tijd. Hierbij was het vooral aanschuiven in de rij voor de hamock, die waarschijnlijk mijn favoriete plaatsje was. Zalig liggen schommelen met het geluid van de zee op de achtergrond. Echt wel pura vida. Maar ook de reuzegrote cocosnoten konden op de nodige aandacht rekenen. Lekker en puur natuur, wat wil een mens meer?

Na dit - overduidelijke - zware werk, is het tijd voor een beetje ontspanning en dus - als alles goed gaat want hier weet je dat natuurlijk nooit... - vertrekt mijn busje deze avond naar Panama: hopelijk blijf ik ook daar niet op mijn honger zitten wat de avonturen betreft...

¡Pura Vida!

Een duikje nemen

Voila zie, mijn eerste weekje in mijn eerste park - waar ik dus vrijwilligerswerk doe - is gepasseerd en me encanta! Maar misschien laat ik beter eerst even weten wat ik daar precies uitspook? Wel, ik werk in een refugio dat een project uitvoert ter conservatie van de zeeschildpadden. Hiervoor worden de eieren van de schildpadden in een hatchery - zeg maar kinderkamer voor schildpadden geplaatst - zodanig dat ze beschermd zijn tegen predatoren (waaronder natuurlijk ook de mens). Eens de schildpadjes uitkomen worden ze braafjes door de vrijwilligers naar zee verscheept. Omdat die beestje meestal 's nachts geboren worden, betekent dit dus gaan piepen in het midden van de nacht op een godvergeten strand! Zalig. Tot nu toe moest ik nog niet op patrouille gaan en zag ik dus nog geen mama's. Hopelijk volgende week... Omdat de eieren na 45 dagen uitkomen, worden deze daarna uitgegraven zodat kan worden nagegaan hoeveel er daadwerkelijk in een kleine tortuga zijn veranderen of waar het is fout gegaan. Jaja, ik weet het, dat klinkt alsof het hier zeer zeer zwaar werk is - ahum ahum - maar opstaan in het midden van de nacht en het verslepen van zandzakken onder een zeer zeer broeierige zon - ik vermoed dat de temperatuur op zijn gemak wel 30 graden bedraagt - begint toch zijn tol te eisen. Gelukkig zijn er de zwembeurten die voor de nodige verfrissing zorgen.. of voor de nodige portie angst toen ook mijn bril besloot om een eindje mee te gaan... Gelukkig is hij blijkbaar toch een beetje aan mijn gezichtje gehecht...

In het project verblijven momenteel nog 3 andere vrijwilligers, maar aangezien ik het enige meisje ben onder hen, heb ik mijn kamertje voor mij alleen. Nu ja, alleen ben je hier nooit want mijn kamer is tevens een broeihaard voor - hoe kan het ook anders - muggen. Verder wordt ik ook wel vergezeld van gekko´s, kakkerlakken,... Da's daar dus best wel een gezellige boel... O ja, en dan vergeet ik nog de rangers en de assistenten, die me tussen hun flirtpogingen - sommigen al iets subtieler dan anderen - toch ook nog wat Spaans bij brengen... Wat de omgeving betreft, prachtig. Stel je voor: een strand omgeven door enerzijds rotsen, anderzijds stukken oerwoud en bijna geen levende ziel. Daar kan onze kust wel eens een puntje aan zuigen. En bovendien is de fauna er ook wel zalig: vooral de pelikanen hebben mijn hartje gestolen - en zodoende kunnen die rangers blijven proberen...

¡Pura Vida!

¡Pura Vida!

Voor alles een eerste keer...

Angezien het mijn laatste week is in de hoofdstad - ik zal me maar al verantwoorden op voorhand - staat mijn agenda een beetje vol met afspraakjes om nog snel toffe plaatsjes (lees: toffe cafeetjes) te bezoeken en me zo van de benodigde hoeveelheid alcohol - ja, ik ben nu eenmaal een chica de Belgica - te voorzien voor ik op retraite vertrek naar de parken.
Gisteren stond het fameuze jazz cafe op de agenda omdat er daar altijd een live-bandje speelt. Best wel gezellig om er nog een keertje naar toe te gaan, bovendien werden we zeker op de nodige sensatie getrakteerd aangezien bijna bij ieder nummer de bezetting op het podium veranderde. Soms toch wel een beetje moeilijk om bij te houden: zo zagen we 3 pianisten en 5 drummers (of waren het er nog meer?).
Maar nog was de nacht niet voorbij, hoor! Dat eenzame biertje (echt serieus, hoor) bleek me zeer zuur op te breken: ik was nog maar thuis of daar begon alles te bewegen hoewel ik me niet meer kon herinneren dat ik ergens tegenaan gelopen was. Wat de vloer betreft, die bleek precies wel schuin te lopen... en dan na maar een biertje...
Even later bleek het toch niet ik te zijn die te veel had gedronken, maar een zware aardbeving in Panama - dicht bij de grens met Costa Rica - die zeer goed tot in de hoofdstad te voelen was. Dat was toch wel een beetje een aparte ervaring, hoor, mijn eerste aardbeving...
Bovendien zorgde mijn dronkenmansverhaal - toen ik dit tegen mijn mama Tica vertelde - voor de nodige hilariteit en zo ging ook deze ervaring met een glimlach voorbij...

¡Pura Vida!

Broccoli-land

Het leven kan soms hard zijn: aangezien een paar vrienden met serieuze gezondheidsproblemen kampten en andere naar de parken vertrokken en me dus achterlieten (snif snif), zat er voor mij niets anders op dan dit weekend alleen te vertrekken naar de verre uithoek van Costa Rica, het nationaal park Santa Rosa.
Mijn weekend begon weer goed, hoor (ahum ahum): aangezien ik donderdagavond/donderdagnacht een beetje de bloemetjes had buitengezet - afscheid nemen kan toch zo vervelend zijn... - arriveerde ik met zeer kleine oogjes bij het busstation om 7u15. Van daar zou ik de bus nemen om 8u naar Liberia, dat dacht ik toch tenminste... Na een nadere inspectie van mijn ticket - de school hier regelt dat voor ons - bleek dat mijn busje pas om 9u vertrok. Lap zeg, daar zat ik dan: een uurtje meer slaap had zeker geen kwaad gekunnen... Na wat over en weer gedrentel in het natuurlijk supergezellige en prachtige busstation, mocht ik dan toch mijn plaatsje innemen. Eventjes dacht ik dat we vrijdag de 13de waren - hoewel er natuurlijk niet zoveel verschil was - want op de weg zag ik het ene ongeval na het andere. Wat was me dat, zeg! Maar eind goed, al goed en Liberia werd veilig en wel bereikt. Met wat hulp van een aantal vriendelijke Costa Ricanen, vond ik mijn volgend busje en dat was pas een waar avontuur: ik bevond me daar in een superwarme bus afgeladen vol met Nicaraguaanse mannen en ik als enige toerist. Het moet waarschijnlijk niet echt gezegd worden dat ik vrij veel bekijks had: ik ga nu ook eenmaal volledig op in de meute.... Hoe dan ook, ik had de chauffeur gevraagd om me te zeggen waar het park zich bevond - jaja, zoveel Spaans kan ik nu ondertss wel al - maar natuurlijk was die dat vergeten in alle drukte. Gelukkig kon ik opnieuw rekenen op een beetje hulp en daar stond ik dan, op meer dan een half uur rijden van een stad, gedropt op een straat met maar weinig verkeer. Dat was wel een beetje een apart gevoel, moet ik toegeven... Na een kort wandelingetje, was daar de ingang van het park en natuurlijk speelde het goed geluk me weer parten: geen plaats om te slapen. Dan maar weer terug naar Liberia, waar een slaapplaats bemachtigen gelukkig vrij evident was.
Aangezien ik op vrijdag niet direct in mijn opzet geslaagd was om het park te bezoeken, had ik dat dan maar op zaterdag geprogammeerd. In alle vroegte - allé, ondertussen is dat hier al normaal uur, hoor! - op naar het park. Mijn busje was nu gelukkig iets rustiger en bovendien was de chauffeur mij deze keer niet vergeten. Terwijl ik geduldig wachtte op de ranger om mij van een plannetje te voorzien, kreeg ik een lift aangeboden door een oudere Tico en zo moest ik de 7km naar de echte ingang van het bos toch ook al niet meer wandelen. Maar best, denk ik zo... Bovendien leek het wel of vandaag echt alles goed zou gaan want aan de rand van het park ontmoette ik een zeer sympathiek Nederlands koppel die me de hele dag mee op sleeptouw nam, me bovendien ook weer terugbracht naar Liberia en verder de volgende editie van de Van Daele met een woordje verrijkte: broccoli-land.
Maar waarschijnlijk vragen jullie je zich wel af wat er nu speciaal is/was aan het park: wel, het is eigenlijk het enige droogbos in Costa Rica en hoewel het nu nog vrij groen is - het regenseizoen loopt hier nu pas - en hopelijk - echt op zijn einde - vertoont het toch al wel wat tekenen van Afrikaanse savanne met inbegrip van het goede - misschien wel iets te goede - weertje. Onderweg zagen we echt honderden vlinders in alle kleuren en maten, echt fantastisch mooi! Ook konden we genieten van de kapucijnaapjes die tot op een meter naderden en het zeer plezant vonden om in onze buurt in de bomen te spelen. Wat een schouwspel. Ook konden we nog talrijke vogels spotten, verder waren er kikkertjes en libelletjes en zelfs een eenzaam hertje kan ik vanaf nu aanvinken op mijn lijstje van 'gezien'. Normaal zou het park ook mangroves omvatten aan het strand maar de weg daarna toe was net ietsje te lang dus dat zal voor een volgende keer zijn.
En nog was de dag niet over want `s avonds had ik afgesproken met mijn nieuze Nederlandse vrienden om een hapje te gaan eten. Ons restaurantje keek uit op een plaatselijke en gezellig festivalletje waar we een beetje vertoefden. Ook gingen we in een snelletje langs bij het razend populaire rodeorijden. Hoewel dat eigenlijk helemaal mijn ding niet is, ben ik toch ergens wel tevreden dat ik nu ook weet hoe dat eraan toe gaat maar ik vrees dat het toch niet voor herhaling vatbaar is.
En zo gaan de weekjes voorbij...

¡Pura Vida!

Puntjes op de i

Aangezien ik blijkbaar toch een beetje achterop hink met mijn verslagjes en het daardoor voor jullie misschien niet meer zo duidelijk is om alles te volgen, zal ik bij deze maar eerst wat helderheid scheppen.
Ondertussen, terwijl ik dit schrijf en de avond al lang is gevallen in het verre België, is week 5 net voorbij (verslagje hiervan volgt, hoor... hoop ik dan toch).
Sommigen onder jullie - alhoewel ik toch mijn bedenkingen heb omtrent jullie hersenpannen... - zullen nu wel denken dat ik de helft zit en zo stilletjesaan al mag beginnen denken aan terugkeren. Maar niets is minder waar: het bevalt me hier tot zover zo goed dat ik hier nog een kleine maand langer blijf dan gepland en zodoende pas terugkeer eind januari. Nog veel tijd dus én grootse plannen...

¡Pura vida!

Nieuwe vriendjes...

Na een eerste mislukte poging, een kleine 4 weken geleden, werd besloten om vorig weekend een tweede poging te wagen en dus begaven we ons op vrijdagmorgen naar het busstation om een busje te nemen richting Monteverde. Na een klein half uurtje wachten, was ie er dan, ons busje. Yepyep, we zagen alles al zitten. Naarmate we verder vorderden op onze tocht, begrepen we eigenlijk helemaal niet zo goed waarom Monteverde eerder in het jaar niet bereikbaar was: de wegen vertoonden eerder betrekkelijk weinig gaten - in vergelijking met andere wegen. Maar we hadden beter moeten weten dan advocaat van de duivel te spelen want daar begon het al. De geasfalteerde weg ging langzaamaan over in een grindweggetje, vol met putten en gaten, de elektriciteitskabels bevonden zich gewoon in de struiken, rotsen moesten ontweken worden: het was wel duidelijk dat het onweer hier zeer goed had huisgehouden. Maar dat alles was al snel vergeten toen we rondom ons keken want het uitzicht was fenomenaal, zeker met de mist die er hing, waar we soms zelfs door reden. Fantastisch.
Toen al hadden we door dat we een zalige tijd zouden hebben, daar in Monteverde - en bij uitbreiding - Santa Elena. Niet alleen hadden we een zalig hotel - onze kamer werd zelfs proper gemaakt en we kregen elke dag nieuwe handdoeken en dat allemaal voor een prikje - de omgeving was echt fantastisch. Het enige probleem nu - in tegenstelling tot vorige weekend - was dat er eigenlijk teveel te doen was... Van luxe gesproken, nietwaar.
Vrijdag stonden de hangbruggen, kriskras doorheen en hoog in het regenwoud gespannen, geprogrammeerd. We werden vergezeld door een groep uit Duitsland. Aangezien de groep de gids niet zo goed begrepen - en het moet gezegd, zijn Engels was nu ook niet zo optimaal - werd de rondleiding dan maar in het Spaans gegeven. En toegegeven, ik was best wel een beetje fier op mezelf aangezien ik het meeste echt wel begreep, alhoewel ik vermoed dat dat meer met mijn achtergrond te maken heeft - wat ik niet begreep, vulde ik zelf wel aan met wat biologisch gedoe - dan met mijn kennis van het Spaans - dat bovendien elke dag slechter wordt, tot grote frustratie. Om de zinnen een beetje te verzetten, gingen we na ons zelfgekookt avondmaal - spaghetti om zeer origineel te zijn...- een biertje pakken waar we werden getrakteerd op plaatselijke live muziek: pura vida!.
Ook zaterdag was het programma goed gevuld: een hike door het nevelwoud Santa Elena, andere bruggen met fantastisch uitzicht en later een avondwandeling door het regenwoud. Je zou er echt van verschieten hoeveel lawaai er 's avonds te horen is. Jammer genoeg zagen we niet echt veel spectaculaire beestjes, maar toch een aantal. Mijn tofste nieuwe vriendje - eigenlijk vriendinnetje -voeg ik hierbij toe.
Om het weekend in schoonheid af te sluiten, werd de frog pond met een bezoekje vereerd en daar zag ik natuurlijk de parel van Costa Rica, jammer genoeg achter glas... Verder kan ik me de naam nu ook niet meer herinneren, maar dat zoek ik nog wel op...
Je hoort het wel, een fantastisch weekend, zonder al te veel problemen deze keer - behalve dan dat mijn bankkaart het niet deed maar gelukkig dat we een geldschieter hadden... Thanks, Dawn!

¡Pura Vida!

Naar de mis...

Geloof het of niet, maar ik ben hier inderdaad naar de mis geweest. Niet dat ik ineens het licht heb gezien wat geloven betreft, hoor en dat is zeker niet het geval nadat ik de mis heb bij gewoond.
Waarom ik dan toch naar de mis ben gegaan? Wel, zoals de meesten onder jullie wel weten, woon ik gedurende mijn verblijf in San Jose bij een Ticaanse familie. Jammer genoeg is hier niet alles rozengeur en manenschijn en was er vorige week verdrietig nieuws: de grootmoeder van mijn mama Tica hier is overleden en dat was - en is nog steeds - een grote bron van verdriet voor mijn mam Tica. De traditie hier is echter een klein beetje anders dan bij ons: na de dood van een persoon wordt er negen dagen lang elke dag naar de kerk gegaan en op de laatste dag is er een soort van 'koffietafel'. Justine - het andere Belgische meisje dat ook in mijn gezin woont -en ik waren uitgenodigd en uit beleefdheid, konden we daar natuurlijk niet nee tegen zeggen.
De mis zelf was best wel hectisch, wat waarschijnlijk met het zeer luide onweer te maken had waardoor niemand eigenlijk een woord kon begrijpen van wat de priester te vertellen had. Hoe dan ook, het was een aparte ervaring...
Ook de koffietafel was iets speciaals: een aantal mensen hadden een paar lekker gebakjes gemaakt en Laura zelf - mijn gastmoeder - had een speciaal gerecht gemaakt, verpakt in banenenbladeren, wat haar een hele dag koken had gekost. Maar dat is het zeker waard volgens mij want het was echt zo rico.
Dat hebben we dan ook weeral gehad.

Pura vida¡

Jaco

Na lang wikken en wegen, werd er inderdaad besloten om op vrijdagochtend richting het dorpje Jaco te vertrekken. Ik had er eigenlijk niet zo'n goed oog op aangezien ik er niet echt naartoe wou. Dat gevoel werd bovendien nog verder versterkt doordat mijn mama Tica me wist te vertellen dat dat dorpje helemaal niet zo aangenaam was. Ondertussen was ons busticket al besteld en was er dus niet veel meer aan te doen: Jaco stond op het programma voor het weekeinde.
Na een kort busritje - de tocht duurde maar een kleine 2u maar dat was toch voldoende voor mij om wat reisziek te worden van alle draaien hier - begreep ik meteen waarom er maar weinig mensen onder de indruk zijn van Jaco. Het is een dorpje dat helemaal niet Costa Ricaans aandoet, integendeel, de Westerse invloed is hier niet weg te denken uit het straatbeeld: de hoofdstraat bestond uit een aaneenschakeling van toeristische winkeltjes, Westerse overprijsde restaurants en surfwinkels. Daarvoor hoefde ik helemaal niet naar hier te komen.
Gelukkig moesten we niet zo ver zoeken om toch nog een stukje Costa Rica tegen te komen. Op een halfuurtje rijden van dit stadje, is het Nationaal Park Carara immers gelegen en dat konden we niet laten voorbijgaan. Vol goede moed besloten we dus om enkele trails in het park te gaan verkennen. Zo gezegd, zo gedaan. Maar de weergoden hier zijn zo onvoorspelbaar en jawel, je raadt het al, ze besloten ons te trakteren op een lekkere onweersbui, inclusief donder en bliksem. Ahoy! Druipnat maar toch een beetje gelukkig, ging het daarna richting ons hotel.
Net toen we dachten dat we nooit meer in ons hotel gingen geraken - al 3 bussen hadden ons ondertussen gepasseerd - stopte er dan toch eindelijk eentje. Maar ik denk echt dat er slecht karma rondom mij hangt want opnieuw verliep de busrit niet zonder slag of stoot. De bus stopte blijkbaar niet waar wij wilden en belanden op een uur van Jaco en niemand - ondertussen wist de volledige bus ons verhaal al - wist of er nog een bus terug was. Gelukkig werden we bijgestaan door het Costa Ricaanse volk en na wat over en weer gepraat en - weeral - wat geduld was daar ons busje richting Jaco.
Aangezien het stadje zelf maar weinig te bieden had, waren we wel genoodzaakt om ons vertier ergens anders te zoeken: we besloten een ritje te maken met de Aerial tram die ons door de toppen van het regenwoud bracht. Hoewel ik in het begin een beetje kritisch was - wat vooral met de hoge prijzen van alles hier te maken had - was het toch wel de moeite waard en heb ik toch wel wat interessant beeldmateriaal kunnen verzamelen.
Voor de rest was er niet veel te doen en dus besloten we maar om wat rond te struien op het strand - dat overigens niet veel soeps was - en in het stadje, vooraleer ons busje ons terug in de drukke hoofdstad dropte.
Al benieuwd wat volgende week zal brengen...

¡Pura Vida!

Verwaarloosd...

Aangzien ik jullie allemaal - volgens familiale bronnen dan toch - allemaal een beetje verwaarloosd heb en ik toch nog wel wat vrienden, kennissen of wat dan ook wil overhouden als ik terugkeer, trakteer ik jullie dan maar op een tweede verslagje met enkele opmerkelijke feitjes over Costa Rica:
- Wat het eten betreft, daar kan ik vrij kort over zijn: bonen met rijst is hier dagelijkse kost en ook ik ontsnap daar niet aan. Gelukkig maakt mijn mama Tica ook veel en lekker gebakjes en word ik bij het ontbijt altijd verrast met een bordje lekker vers fruit. Ananas en watermeloen - waar ik normaal niet zo een fan van ben - zullen nooit meer hetzelfde zijn.
- De paranoia voor inbrekers is hier enorm. Als gevolg leeft iedereen hier in bunkers, dus met tralies voor de ramen. Wat mijn huisje betreft, ik heb maar liefst 4 sleutels nodig om binnen te geraken en dat heeft al voor de nodige problemen gezorgd. Vorige week heeft het me namelijk een half uur gekost vooraleer ik binnen kon.
- Warm water om te douchen is hier een luxe.. Maar je geraakt daar al snel aan gewend: de eerste keer dat ik warm water had kon ik er zelfs niet onder blijven staan.
- Net zoals in de meeste warme landen hoort ook hier het toiletpapier niet in het toilet maar in de vuilbak. Een gewoonte die ik soms nog wel eens durf te vergeten en waarschijnlijk nooit aan zal gewoon worden....
- En dan het verkeer: daar kan ik waarschijnlijk wel een hele boek over schrijven maar hier de voornaamste feiten. Niemand rijdt hier direct op het juiste vak zodat iedereen op de midden van de weg komt te staan. Verwisselen moet natuurlijk altijd gepaard gaan met veel en luid getoeter. En wat het rijden betreft: iedereen moet eerste zijn, zo dicht mogelijk bij de andere staan en bruusk aanzetten en stoppen. Dat laatste is vooral zeer plezant als je in - alweer - een overvolle bus moet rechtstaan....
Maar voor de rest gaat alles hier goed hoor!
Volgende keer mss wat fotootjes, als er tijd is.

¡Pura vida!

Agua y mosquitos

Dat is inderdaad Tortuguero. Ook ik bleef niet vrij van die lieve kleine beestjes, die zo geniepig zijn - in België zie of hoor je ze tenminste nog - maar dat nam ik er graag bij. Tortuguero is immers een heel stukje Costa Rica en het is echt fantastisch. Dit kleine dorpje dat je enkel via het vliegtuig of via de boot kan bereiken telt amper 700 inwoners en het hoofdeiland is slechts 600m diep en 300m lang. Waarschijnlijk is het juist deze isolatie dat het dorpje zo uniek maakt. Ik vond het vooral zeer verwonderlijk dat - ondanks de hopen toeristen die dit dorpje elk jaar te verwerken krijgt - de eigenheid nog steeds behouden is gebleven.
Het beloofde alweer een hele tocht te worden: eerst met de stadsbus naar het vertrouwde afspraakpunt -alweer op om 4u00 - dan met de taxi naar het busstation - omwille van de niet zo veilige ligging van de busstations hier - en dan de bus op. En dit was nog maar het begin, er volgde nog een tweede bus en wat voor een: een uur lang over een hobbelig wegje in een overbevolkte bus en met een zonnetje hoog aan de hemel. Maar het volledige uurtje zat ik met opengesperde ogen rondom mij te kijken want het landschap was volledig anders dan ik tot nu toe gezien had. In plaats van de bergen, was het hier vlak en bevolkt met runderen. Waar er geen weide was, werd de ruimte ingenomen door bananenplantages - zo ver het oog kon reiken. Ik kan nu wel echt zeggen dat ik weet waar de chiquitas vandaan komen. Op een bepaald moment werden we zonder boe of ba van de bus gehaald door een politieman met pistool. Wat later bleek dat we gewoon onze voeten moesten ontsmetten. Dat konden ze ons ook wel gewoon gezegd hebben.

Wie dacht dat de eindhalte van deze bus ons op de plaat van de bestemming bracht, heeft het mis. We werden daar immers gedropt in the middle of nowhere waar een beetje ons stond op te wachten. De twee uur durende boottocht,

en zelfs een kaaiman, die rustig lag te zonnen. Maar het hoogtepunt moest nog komen: in de avond gingen we op - onder begeleiding weliswaar - op zoek naar de schildpadden die elk jaar aan land komen om daar hun eieren af te zetten. Aangezien het seizoen op het einde liep, was het best wel spannend of onze verwachting zou ingelost worden en we er toch nog eentje zouden te zien krijgen. Maar ja hoor, het geluk stond blijkbaar aan onze zijde en na een half uurtje wachten, was ze daar dan, onze senora. Jammer genoeg was ze net klaar met e die midden door het regenwoud ging, bracht me echt in vervoering¦ Er is toch nog ergens een wild stukje natuur te vinden op deze planeet. Prachtig¦

En dan eindelijk, Tortuguero, na 8u reizen. En wat we daar zagen, dat was nog beter dan onze verbeelding. Tortuguero is precies een stukje Indonesie - volgens de Belgisch reisgezel die we daar tegenkwamen. Kleurrijke mensen, warme atmosfeer, muziekje op de achtergrond, dampende aarde... en veel mosquitos. Maar er was nog meer te zien. Tijdens onze wildlife tocht, die ons opnieuw door onbewoonde gebieden bracht, spotten we apen, talrijke vogels, rivierschildpadje

ieren leggen toen we aankwamen maar we zagen haar wel nog de eieren af dekken en terugpeddelen richting open oceaan. FANTASTISCH. Daarenboven werden we ook getrakteerd op de prachtigste sterrenhemel die ik ooit gezien heb. Om nooit te vergeten.

En nog was het avontuur niet afgelopen, we moesten nog immers terug zien te geraken. En ja hoor, je raadt het al, opnieuw een immens avontuur. De boot die ons terugbracht zat immers - voor de verandering - stampvol en dat was niet yo goed voor de motor die toch maar rare geluiden voortbracht. We kwamen zelfs vast te zitten en we zagen onszelf al, overnachtend, midden in de bush, met niets anders dan een muskietennet en een paar koekjes. Maar eind goed al goed en we bereikten veilig en wel de wal waar een luiaard al ons gemoedig opwachtte. Gelukkig en voldaan reden we - na een bewogen maar zalig weekend - terug richting San Jose.

Benieuwd wat volgend weekend ons zal brengen.

¡Pura Vida!

Regenseizoen

... en dat zal ik geweten hebben ook. Vol goede moed vertrok ik vrijdagochtend (het weekend duurt hier voor de studenten zo maar eventjes 3 volle dagen!) om 4u naar de bushalte waar de bus naar Monteverde (een van de vele natuurparken) zou vertrekken. Alleen, de bus bleef op zich wachten. De overvloedige regen van de voorbije dagen - er is hier op dit moment al meer regen gevallen in oktober dan het maandgemiddelde - had de weg onberijdbaar gemaakt en daar vielen de plannen in het water, letterlijk en figuurlijk.
Maar niet getreurd, groene bestemmingen genoeg in dit landje en dus ging het daarna richting Fortuna en dat was helemaal geen slechte beslissing. Ik was blij om eventjes uit de grootstad San Jose te zijn en zelfs de busrit was een waar avontuur. Het landschap varieert voortdurend, steeds nieuwe dingen te zien: heuvels, bergen, dalen, plantages, kleine watervalletjes, reusachtige bruine rivieren,... je noemt het maar op, een lust voor de ogen. Jammer genoeg is het vrij moeilijk om vanuit de bus foto's te nemen. Ik besloot dan maar de toerist uit te hangen in La Fortuna zelf.
Bij al dat moois was dat helemaal niet moeilijk: eerst en vooral was er de prachtige waterval, diep verstopt in een stukje van het tropisch regenwoud. Een tochtje bracht ons tot helemaal beneden, de terugwandeling had wel wat meer aarde in de voeten.
Daarna ging het richting Arenal, een nog actieve vulkaan. De bewolking maakte het echter quasi onmogelijk om veel lava te zien, maar toch konden we enkele rode stipjes spoten. Na zo'n drukke dag was wel wat ontspanning aan de orde en dit vonden we in de warmwaterbronnen, natuurlijk verwarmd door de vulkaan naar het schijnt, van Baldi. Wat warm deed echt wel deugd, zeker als je weet dat de douches hier koud zijn, ijzig koud. De tweede dag was het pas echt tijd om de toerist uit te hangen. We besloten een canopy toer te doen, via kabelbanen door de kruinen van het regenwoud glijden. Zalig! Je voelt je precies zoals superman (of supergirl in mijn geval). Het hikingtripje erna liet een prachtig panorama zien van La Fortuna. Om dan uiteindelijk alles in schoonheid af te sluiten, was er in het stadje zelf de jaarlijkse paardenparade, het hoogtepunt van het jaar waarvoor iedereen maar dan ook iedereen komt opdraven. Wat een drukte van jewelste was dat: overal geparkeerde jeeps volgeladen met mensen in de open koffer. Wat een sfeertje! Super. Fantastisch. Splendido! Een zalig goed weekend, op naar het volgende!

¡Pura vida!

Touchdown

Hoor dat, zie dat, voel dat, smaak dat, ruik dat... Inderdaad, Costa Rica! Beide voetjes ên bagage (altijd een beetje spannend) zijn veilig en wel (maar met de nodige turbulentie) op het Costa-Ricaanse grondgebied geland (dat werd ook wel tijd na 11u op dat supergezellige vliegtuig, zeg).
Eerste indrukken vanuit de lucht? Groen, groen, groen en nog eens groen. Mijn biologenhartje was meteen met vreugde gevuld! Eens op de begane grond viel dat groen precies toch een beetje tegen: zoals elke grootstad is ook San José verheven van huizen, wegen en vooral als gekken rijdende chauffeurs. Ondertussen heb ik dat laatste al aan den levende lijve mogen ondervinden: op weg naar mijn eerste dag les effetjes onderdeel geweest van een aanrijding, gelukkig alleen wat blikschade en een grote portie schrik voor el trafico hier opgelopen (en serieus, een ritje met de bus is hier echt een opwindend avontuur...):
Ondertussen heb ik hier ook al wat plaatselijke gerechten gegeten in mijn gastgezin: guacamole en zwarte bonen... het schijnt dat vooral de laatsten een beetje gewenning vragen, we zullen zien...
Ondertussen doe ik hier streverig mijn best om toch maar dat Spaans onder de knie te krijgen zodat ik wat beter kan communiceren met Laura, mijn gastmoeder hier, die me trouwens zeer warm ontvangen heeft. Ik voel me al helemaal thuis in mijn kamertje.
Zo, nu op naar verdere wilde avonturen!
Hasta la vista!

In een notendop - deel II

Als opwarmertje, hieronder nog enkele zaken die je zeker moet weten over Costa Rica

• Bevolkt sinds 10 000 v.C., werd dit gebied bij het Spaanse kolonisatie-imperium ingelijfd in 1522. Sindsdien staat de regio te boek als 'Costa Rica' of 'Rijke Kust'. In 1848 zag de 'República de Costa Rica' het levenslicht. Het huidig democratisch bestel werd in 1949 geïnstalleerd, met dank aan ondermeer José Mariá Figueres - beter bekend als de nationale volksheld 'Don Pepe'.
• In de periode werd het leger afgeschaft (nog steeds van kracht!) waardoor geïnvesteerd werd in gezondheids- en onderwijsinfrastructuur (misschien wel een ideetje voor sommigen...).
• Het politiek vrij stabiel(ere) klimaat en de hogere welvaart dan de omringende landen, zorgen ervoor dat Costa Rica ook de annalen ingaat als 'het Zwitserland van Midden-Amerika'.
• Koffie en bananen - deze laatsten groeien blijkbaar ik blauwe plastic zakken aan struiken - ma(a)k(t)en de natie groot, jammer genoeg vaak met desastreuze gevolgen voor het milieu. Maar ook hier begint 'Desarrollo Sustenible' (Duurzame ontwikkeling) stilletjesaan zijn ingang te vinden.
• En tenslotte, save the best for last: alhoewel het land slechts een luttele 0,03% van het wereldwijd landoppervlak beslaat (1,6x België), huisvest het gebied maar liefst 12 verschillende habitats en biedt daarbij onderdak aan ongeveer 6% van alle gekende dier- en plantensoorten ter wereld. Bovendien is een grote 25% van het oppervlak voorbehouden voor behoud en bescherming van de natuurlijke omgeving. Een waar paradijs voor (mariene) biologen (en ja, hoor, daar voel ik de jaloezie toch al een beetje komen)!
• Ik ben ondertussen ook al wat basis Spaans machtig: met 'una copa de vino' en 'un vaso de cerveza' kom ik al een heel eind, geloof ik...
  

In een notendop - deel I

Officiële landstaal: Spaans
Hoofdstad: San José
Regeringsvorm: Republiek
Staatshoofd: Óscar Arias Sánchez
Oppervlakte: 51 100 km²
Bevolkingsaantal: 4 195 914
Bevolkingsdichtheid: 82,1 km²
Munteenheid: Costaricaanse colón (CRC)

De wijde wereld in...

Over precies een week is het dan eindelijk, hopelijk, zover. Dan ruil ik eventjes de West-Europese voorbijrazende consumptiemaatschappij in voor het Pura Vida in Costa Rica, zoals de Ticos dat zelf zo mooi omschrijven.
Na een intensieve cursus Spaans met verblijf in een gastgezin, zal ik de hoofdstad San José normalerwijs verlaten om vrijwilligerswerk uit te voeren in één van de talrijke natuurparken die Costa Rica rijk is. Ervaringen, avonturen, belevenissen, (nachtelijke) escapades... via deze blog hou ik jullie op de hoogte!