Een duikje nemen

Voila zie, mijn eerste weekje in mijn eerste park - waar ik dus vrijwilligerswerk doe - is gepasseerd en me encanta! Maar misschien laat ik beter eerst even weten wat ik daar precies uitspook? Wel, ik werk in een refugio dat een project uitvoert ter conservatie van de zeeschildpadden. Hiervoor worden de eieren van de schildpadden in een hatchery - zeg maar kinderkamer voor schildpadden geplaatst - zodanig dat ze beschermd zijn tegen predatoren (waaronder natuurlijk ook de mens). Eens de schildpadjes uitkomen worden ze braafjes door de vrijwilligers naar zee verscheept. Omdat die beestje meestal 's nachts geboren worden, betekent dit dus gaan piepen in het midden van de nacht op een godvergeten strand! Zalig. Tot nu toe moest ik nog niet op patrouille gaan en zag ik dus nog geen mama's. Hopelijk volgende week... Omdat de eieren na 45 dagen uitkomen, worden deze daarna uitgegraven zodat kan worden nagegaan hoeveel er daadwerkelijk in een kleine tortuga zijn veranderen of waar het is fout gegaan. Jaja, ik weet het, dat klinkt alsof het hier zeer zeer zwaar werk is - ahum ahum - maar opstaan in het midden van de nacht en het verslepen van zandzakken onder een zeer zeer broeierige zon - ik vermoed dat de temperatuur op zijn gemak wel 30 graden bedraagt - begint toch zijn tol te eisen. Gelukkig zijn er de zwembeurten die voor de nodige verfrissing zorgen.. of voor de nodige portie angst toen ook mijn bril besloot om een eindje mee te gaan... Gelukkig is hij blijkbaar toch een beetje aan mijn gezichtje gehecht...

In het project verblijven momenteel nog 3 andere vrijwilligers, maar aangezien ik het enige meisje ben onder hen, heb ik mijn kamertje voor mij alleen. Nu ja, alleen ben je hier nooit want mijn kamer is tevens een broeihaard voor - hoe kan het ook anders - muggen. Verder wordt ik ook wel vergezeld van gekko´s, kakkerlakken,... Da's daar dus best wel een gezellige boel... O ja, en dan vergeet ik nog de rangers en de assistenten, die me tussen hun flirtpogingen - sommigen al iets subtieler dan anderen - toch ook nog wat Spaans bij brengen... Wat de omgeving betreft, prachtig. Stel je voor: een strand omgeven door enerzijds rotsen, anderzijds stukken oerwoud en bijna geen levende ziel. Daar kan onze kust wel eens een puntje aan zuigen. En bovendien is de fauna er ook wel zalig: vooral de pelikanen hebben mijn hartje gestolen - en zodoende kunnen die rangers blijven proberen...

¡Pura Vida!

¡Pura Vida!

Voor alles een eerste keer...

Angezien het mijn laatste week is in de hoofdstad - ik zal me maar al verantwoorden op voorhand - staat mijn agenda een beetje vol met afspraakjes om nog snel toffe plaatsjes (lees: toffe cafeetjes) te bezoeken en me zo van de benodigde hoeveelheid alcohol - ja, ik ben nu eenmaal een chica de Belgica - te voorzien voor ik op retraite vertrek naar de parken.
Gisteren stond het fameuze jazz cafe op de agenda omdat er daar altijd een live-bandje speelt. Best wel gezellig om er nog een keertje naar toe te gaan, bovendien werden we zeker op de nodige sensatie getrakteerd aangezien bijna bij ieder nummer de bezetting op het podium veranderde. Soms toch wel een beetje moeilijk om bij te houden: zo zagen we 3 pianisten en 5 drummers (of waren het er nog meer?).
Maar nog was de nacht niet voorbij, hoor! Dat eenzame biertje (echt serieus, hoor) bleek me zeer zuur op te breken: ik was nog maar thuis of daar begon alles te bewegen hoewel ik me niet meer kon herinneren dat ik ergens tegenaan gelopen was. Wat de vloer betreft, die bleek precies wel schuin te lopen... en dan na maar een biertje...
Even later bleek het toch niet ik te zijn die te veel had gedronken, maar een zware aardbeving in Panama - dicht bij de grens met Costa Rica - die zeer goed tot in de hoofdstad te voelen was. Dat was toch wel een beetje een aparte ervaring, hoor, mijn eerste aardbeving...
Bovendien zorgde mijn dronkenmansverhaal - toen ik dit tegen mijn mama Tica vertelde - voor de nodige hilariteit en zo ging ook deze ervaring met een glimlach voorbij...

¡Pura Vida!

Broccoli-land

Het leven kan soms hard zijn: aangezien een paar vrienden met serieuze gezondheidsproblemen kampten en andere naar de parken vertrokken en me dus achterlieten (snif snif), zat er voor mij niets anders op dan dit weekend alleen te vertrekken naar de verre uithoek van Costa Rica, het nationaal park Santa Rosa.
Mijn weekend begon weer goed, hoor (ahum ahum): aangezien ik donderdagavond/donderdagnacht een beetje de bloemetjes had buitengezet - afscheid nemen kan toch zo vervelend zijn... - arriveerde ik met zeer kleine oogjes bij het busstation om 7u15. Van daar zou ik de bus nemen om 8u naar Liberia, dat dacht ik toch tenminste... Na een nadere inspectie van mijn ticket - de school hier regelt dat voor ons - bleek dat mijn busje pas om 9u vertrok. Lap zeg, daar zat ik dan: een uurtje meer slaap had zeker geen kwaad gekunnen... Na wat over en weer gedrentel in het natuurlijk supergezellige en prachtige busstation, mocht ik dan toch mijn plaatsje innemen. Eventjes dacht ik dat we vrijdag de 13de waren - hoewel er natuurlijk niet zoveel verschil was - want op de weg zag ik het ene ongeval na het andere. Wat was me dat, zeg! Maar eind goed, al goed en Liberia werd veilig en wel bereikt. Met wat hulp van een aantal vriendelijke Costa Ricanen, vond ik mijn volgend busje en dat was pas een waar avontuur: ik bevond me daar in een superwarme bus afgeladen vol met Nicaraguaanse mannen en ik als enige toerist. Het moet waarschijnlijk niet echt gezegd worden dat ik vrij veel bekijks had: ik ga nu ook eenmaal volledig op in de meute.... Hoe dan ook, ik had de chauffeur gevraagd om me te zeggen waar het park zich bevond - jaja, zoveel Spaans kan ik nu ondertss wel al - maar natuurlijk was die dat vergeten in alle drukte. Gelukkig kon ik opnieuw rekenen op een beetje hulp en daar stond ik dan, op meer dan een half uur rijden van een stad, gedropt op een straat met maar weinig verkeer. Dat was wel een beetje een apart gevoel, moet ik toegeven... Na een kort wandelingetje, was daar de ingang van het park en natuurlijk speelde het goed geluk me weer parten: geen plaats om te slapen. Dan maar weer terug naar Liberia, waar een slaapplaats bemachtigen gelukkig vrij evident was.
Aangezien ik op vrijdag niet direct in mijn opzet geslaagd was om het park te bezoeken, had ik dat dan maar op zaterdag geprogammeerd. In alle vroegte - allé, ondertussen is dat hier al normaal uur, hoor! - op naar het park. Mijn busje was nu gelukkig iets rustiger en bovendien was de chauffeur mij deze keer niet vergeten. Terwijl ik geduldig wachtte op de ranger om mij van een plannetje te voorzien, kreeg ik een lift aangeboden door een oudere Tico en zo moest ik de 7km naar de echte ingang van het bos toch ook al niet meer wandelen. Maar best, denk ik zo... Bovendien leek het wel of vandaag echt alles goed zou gaan want aan de rand van het park ontmoette ik een zeer sympathiek Nederlands koppel die me de hele dag mee op sleeptouw nam, me bovendien ook weer terugbracht naar Liberia en verder de volgende editie van de Van Daele met een woordje verrijkte: broccoli-land.
Maar waarschijnlijk vragen jullie je zich wel af wat er nu speciaal is/was aan het park: wel, het is eigenlijk het enige droogbos in Costa Rica en hoewel het nu nog vrij groen is - het regenseizoen loopt hier nu pas - en hopelijk - echt op zijn einde - vertoont het toch al wel wat tekenen van Afrikaanse savanne met inbegrip van het goede - misschien wel iets te goede - weertje. Onderweg zagen we echt honderden vlinders in alle kleuren en maten, echt fantastisch mooi! Ook konden we genieten van de kapucijnaapjes die tot op een meter naderden en het zeer plezant vonden om in onze buurt in de bomen te spelen. Wat een schouwspel. Ook konden we nog talrijke vogels spotten, verder waren er kikkertjes en libelletjes en zelfs een eenzaam hertje kan ik vanaf nu aanvinken op mijn lijstje van 'gezien'. Normaal zou het park ook mangroves omvatten aan het strand maar de weg daarna toe was net ietsje te lang dus dat zal voor een volgende keer zijn.
En nog was de dag niet over want `s avonds had ik afgesproken met mijn nieuze Nederlandse vrienden om een hapje te gaan eten. Ons restaurantje keek uit op een plaatselijke en gezellig festivalletje waar we een beetje vertoefden. Ook gingen we in een snelletje langs bij het razend populaire rodeorijden. Hoewel dat eigenlijk helemaal mijn ding niet is, ben ik toch ergens wel tevreden dat ik nu ook weet hoe dat eraan toe gaat maar ik vrees dat het toch niet voor herhaling vatbaar is.
En zo gaan de weekjes voorbij...

¡Pura Vida!

Puntjes op de i

Aangezien ik blijkbaar toch een beetje achterop hink met mijn verslagjes en het daardoor voor jullie misschien niet meer zo duidelijk is om alles te volgen, zal ik bij deze maar eerst wat helderheid scheppen.
Ondertussen, terwijl ik dit schrijf en de avond al lang is gevallen in het verre België, is week 5 net voorbij (verslagje hiervan volgt, hoor... hoop ik dan toch).
Sommigen onder jullie - alhoewel ik toch mijn bedenkingen heb omtrent jullie hersenpannen... - zullen nu wel denken dat ik de helft zit en zo stilletjesaan al mag beginnen denken aan terugkeren. Maar niets is minder waar: het bevalt me hier tot zover zo goed dat ik hier nog een kleine maand langer blijf dan gepland en zodoende pas terugkeer eind januari. Nog veel tijd dus én grootse plannen...

¡Pura vida!

Nieuwe vriendjes...

Na een eerste mislukte poging, een kleine 4 weken geleden, werd besloten om vorig weekend een tweede poging te wagen en dus begaven we ons op vrijdagmorgen naar het busstation om een busje te nemen richting Monteverde. Na een klein half uurtje wachten, was ie er dan, ons busje. Yepyep, we zagen alles al zitten. Naarmate we verder vorderden op onze tocht, begrepen we eigenlijk helemaal niet zo goed waarom Monteverde eerder in het jaar niet bereikbaar was: de wegen vertoonden eerder betrekkelijk weinig gaten - in vergelijking met andere wegen. Maar we hadden beter moeten weten dan advocaat van de duivel te spelen want daar begon het al. De geasfalteerde weg ging langzaamaan over in een grindweggetje, vol met putten en gaten, de elektriciteitskabels bevonden zich gewoon in de struiken, rotsen moesten ontweken worden: het was wel duidelijk dat het onweer hier zeer goed had huisgehouden. Maar dat alles was al snel vergeten toen we rondom ons keken want het uitzicht was fenomenaal, zeker met de mist die er hing, waar we soms zelfs door reden. Fantastisch.
Toen al hadden we door dat we een zalige tijd zouden hebben, daar in Monteverde - en bij uitbreiding - Santa Elena. Niet alleen hadden we een zalig hotel - onze kamer werd zelfs proper gemaakt en we kregen elke dag nieuwe handdoeken en dat allemaal voor een prikje - de omgeving was echt fantastisch. Het enige probleem nu - in tegenstelling tot vorige weekend - was dat er eigenlijk teveel te doen was... Van luxe gesproken, nietwaar.
Vrijdag stonden de hangbruggen, kriskras doorheen en hoog in het regenwoud gespannen, geprogrammeerd. We werden vergezeld door een groep uit Duitsland. Aangezien de groep de gids niet zo goed begrepen - en het moet gezegd, zijn Engels was nu ook niet zo optimaal - werd de rondleiding dan maar in het Spaans gegeven. En toegegeven, ik was best wel een beetje fier op mezelf aangezien ik het meeste echt wel begreep, alhoewel ik vermoed dat dat meer met mijn achtergrond te maken heeft - wat ik niet begreep, vulde ik zelf wel aan met wat biologisch gedoe - dan met mijn kennis van het Spaans - dat bovendien elke dag slechter wordt, tot grote frustratie. Om de zinnen een beetje te verzetten, gingen we na ons zelfgekookt avondmaal - spaghetti om zeer origineel te zijn...- een biertje pakken waar we werden getrakteerd op plaatselijke live muziek: pura vida!.
Ook zaterdag was het programma goed gevuld: een hike door het nevelwoud Santa Elena, andere bruggen met fantastisch uitzicht en later een avondwandeling door het regenwoud. Je zou er echt van verschieten hoeveel lawaai er 's avonds te horen is. Jammer genoeg zagen we niet echt veel spectaculaire beestjes, maar toch een aantal. Mijn tofste nieuwe vriendje - eigenlijk vriendinnetje -voeg ik hierbij toe.
Om het weekend in schoonheid af te sluiten, werd de frog pond met een bezoekje vereerd en daar zag ik natuurlijk de parel van Costa Rica, jammer genoeg achter glas... Verder kan ik me de naam nu ook niet meer herinneren, maar dat zoek ik nog wel op...
Je hoort het wel, een fantastisch weekend, zonder al te veel problemen deze keer - behalve dan dat mijn bankkaart het niet deed maar gelukkig dat we een geldschieter hadden... Thanks, Dawn!

¡Pura Vida!

Naar de mis...

Geloof het of niet, maar ik ben hier inderdaad naar de mis geweest. Niet dat ik ineens het licht heb gezien wat geloven betreft, hoor en dat is zeker niet het geval nadat ik de mis heb bij gewoond.
Waarom ik dan toch naar de mis ben gegaan? Wel, zoals de meesten onder jullie wel weten, woon ik gedurende mijn verblijf in San Jose bij een Ticaanse familie. Jammer genoeg is hier niet alles rozengeur en manenschijn en was er vorige week verdrietig nieuws: de grootmoeder van mijn mama Tica hier is overleden en dat was - en is nog steeds - een grote bron van verdriet voor mijn mam Tica. De traditie hier is echter een klein beetje anders dan bij ons: na de dood van een persoon wordt er negen dagen lang elke dag naar de kerk gegaan en op de laatste dag is er een soort van 'koffietafel'. Justine - het andere Belgische meisje dat ook in mijn gezin woont -en ik waren uitgenodigd en uit beleefdheid, konden we daar natuurlijk niet nee tegen zeggen.
De mis zelf was best wel hectisch, wat waarschijnlijk met het zeer luide onweer te maken had waardoor niemand eigenlijk een woord kon begrijpen van wat de priester te vertellen had. Hoe dan ook, het was een aparte ervaring...
Ook de koffietafel was iets speciaals: een aantal mensen hadden een paar lekker gebakjes gemaakt en Laura zelf - mijn gastmoeder - had een speciaal gerecht gemaakt, verpakt in banenenbladeren, wat haar een hele dag koken had gekost. Maar dat is het zeker waard volgens mij want het was echt zo rico.
Dat hebben we dan ook weeral gehad.

Pura vida¡

Jaco

Na lang wikken en wegen, werd er inderdaad besloten om op vrijdagochtend richting het dorpje Jaco te vertrekken. Ik had er eigenlijk niet zo'n goed oog op aangezien ik er niet echt naartoe wou. Dat gevoel werd bovendien nog verder versterkt doordat mijn mama Tica me wist te vertellen dat dat dorpje helemaal niet zo aangenaam was. Ondertussen was ons busticket al besteld en was er dus niet veel meer aan te doen: Jaco stond op het programma voor het weekeinde.
Na een kort busritje - de tocht duurde maar een kleine 2u maar dat was toch voldoende voor mij om wat reisziek te worden van alle draaien hier - begreep ik meteen waarom er maar weinig mensen onder de indruk zijn van Jaco. Het is een dorpje dat helemaal niet Costa Ricaans aandoet, integendeel, de Westerse invloed is hier niet weg te denken uit het straatbeeld: de hoofdstraat bestond uit een aaneenschakeling van toeristische winkeltjes, Westerse overprijsde restaurants en surfwinkels. Daarvoor hoefde ik helemaal niet naar hier te komen.
Gelukkig moesten we niet zo ver zoeken om toch nog een stukje Costa Rica tegen te komen. Op een halfuurtje rijden van dit stadje, is het Nationaal Park Carara immers gelegen en dat konden we niet laten voorbijgaan. Vol goede moed besloten we dus om enkele trails in het park te gaan verkennen. Zo gezegd, zo gedaan. Maar de weergoden hier zijn zo onvoorspelbaar en jawel, je raadt het al, ze besloten ons te trakteren op een lekkere onweersbui, inclusief donder en bliksem. Ahoy! Druipnat maar toch een beetje gelukkig, ging het daarna richting ons hotel.
Net toen we dachten dat we nooit meer in ons hotel gingen geraken - al 3 bussen hadden ons ondertussen gepasseerd - stopte er dan toch eindelijk eentje. Maar ik denk echt dat er slecht karma rondom mij hangt want opnieuw verliep de busrit niet zonder slag of stoot. De bus stopte blijkbaar niet waar wij wilden en belanden op een uur van Jaco en niemand - ondertussen wist de volledige bus ons verhaal al - wist of er nog een bus terug was. Gelukkig werden we bijgestaan door het Costa Ricaanse volk en na wat over en weer gepraat en - weeral - wat geduld was daar ons busje richting Jaco.
Aangezien het stadje zelf maar weinig te bieden had, waren we wel genoodzaakt om ons vertier ergens anders te zoeken: we besloten een ritje te maken met de Aerial tram die ons door de toppen van het regenwoud bracht. Hoewel ik in het begin een beetje kritisch was - wat vooral met de hoge prijzen van alles hier te maken had - was het toch wel de moeite waard en heb ik toch wel wat interessant beeldmateriaal kunnen verzamelen.
Voor de rest was er niet veel te doen en dus besloten we maar om wat rond te struien op het strand - dat overigens niet veel soeps was - en in het stadje, vooraleer ons busje ons terug in de drukke hoofdstad dropte.
Al benieuwd wat volgende week zal brengen...

¡Pura Vida!