Voor alles een eerste keer...

Angezien het mijn laatste week is in de hoofdstad - ik zal me maar al verantwoorden op voorhand - staat mijn agenda een beetje vol met afspraakjes om nog snel toffe plaatsjes (lees: toffe cafeetjes) te bezoeken en me zo van de benodigde hoeveelheid alcohol - ja, ik ben nu eenmaal een chica de Belgica - te voorzien voor ik op retraite vertrek naar de parken.
Gisteren stond het fameuze jazz cafe op de agenda omdat er daar altijd een live-bandje speelt. Best wel gezellig om er nog een keertje naar toe te gaan, bovendien werden we zeker op de nodige sensatie getrakteerd aangezien bijna bij ieder nummer de bezetting op het podium veranderde. Soms toch wel een beetje moeilijk om bij te houden: zo zagen we 3 pianisten en 5 drummers (of waren het er nog meer?).
Maar nog was de nacht niet voorbij, hoor! Dat eenzame biertje (echt serieus, hoor) bleek me zeer zuur op te breken: ik was nog maar thuis of daar begon alles te bewegen hoewel ik me niet meer kon herinneren dat ik ergens tegenaan gelopen was. Wat de vloer betreft, die bleek precies wel schuin te lopen... en dan na maar een biertje...
Even later bleek het toch niet ik te zijn die te veel had gedronken, maar een zware aardbeving in Panama - dicht bij de grens met Costa Rica - die zeer goed tot in de hoofdstad te voelen was. Dat was toch wel een beetje een aparte ervaring, hoor, mijn eerste aardbeving...
Bovendien zorgde mijn dronkenmansverhaal - toen ik dit tegen mijn mama Tica vertelde - voor de nodige hilariteit en zo ging ook deze ervaring met een glimlach voorbij...

¡Pura Vida!