Nieuwe vriendjes...

Na een eerste mislukte poging, een kleine 4 weken geleden, werd besloten om vorig weekend een tweede poging te wagen en dus begaven we ons op vrijdagmorgen naar het busstation om een busje te nemen richting Monteverde. Na een klein half uurtje wachten, was ie er dan, ons busje. Yepyep, we zagen alles al zitten. Naarmate we verder vorderden op onze tocht, begrepen we eigenlijk helemaal niet zo goed waarom Monteverde eerder in het jaar niet bereikbaar was: de wegen vertoonden eerder betrekkelijk weinig gaten - in vergelijking met andere wegen. Maar we hadden beter moeten weten dan advocaat van de duivel te spelen want daar begon het al. De geasfalteerde weg ging langzaamaan over in een grindweggetje, vol met putten en gaten, de elektriciteitskabels bevonden zich gewoon in de struiken, rotsen moesten ontweken worden: het was wel duidelijk dat het onweer hier zeer goed had huisgehouden. Maar dat alles was al snel vergeten toen we rondom ons keken want het uitzicht was fenomenaal, zeker met de mist die er hing, waar we soms zelfs door reden. Fantastisch.
Toen al hadden we door dat we een zalige tijd zouden hebben, daar in Monteverde - en bij uitbreiding - Santa Elena. Niet alleen hadden we een zalig hotel - onze kamer werd zelfs proper gemaakt en we kregen elke dag nieuwe handdoeken en dat allemaal voor een prikje - de omgeving was echt fantastisch. Het enige probleem nu - in tegenstelling tot vorige weekend - was dat er eigenlijk teveel te doen was... Van luxe gesproken, nietwaar.
Vrijdag stonden de hangbruggen, kriskras doorheen en hoog in het regenwoud gespannen, geprogrammeerd. We werden vergezeld door een groep uit Duitsland. Aangezien de groep de gids niet zo goed begrepen - en het moet gezegd, zijn Engels was nu ook niet zo optimaal - werd de rondleiding dan maar in het Spaans gegeven. En toegegeven, ik was best wel een beetje fier op mezelf aangezien ik het meeste echt wel begreep, alhoewel ik vermoed dat dat meer met mijn achtergrond te maken heeft - wat ik niet begreep, vulde ik zelf wel aan met wat biologisch gedoe - dan met mijn kennis van het Spaans - dat bovendien elke dag slechter wordt, tot grote frustratie. Om de zinnen een beetje te verzetten, gingen we na ons zelfgekookt avondmaal - spaghetti om zeer origineel te zijn...- een biertje pakken waar we werden getrakteerd op plaatselijke live muziek: pura vida!.
Ook zaterdag was het programma goed gevuld: een hike door het nevelwoud Santa Elena, andere bruggen met fantastisch uitzicht en later een avondwandeling door het regenwoud. Je zou er echt van verschieten hoeveel lawaai er 's avonds te horen is. Jammer genoeg zagen we niet echt veel spectaculaire beestjes, maar toch een aantal. Mijn tofste nieuwe vriendje - eigenlijk vriendinnetje -voeg ik hierbij toe.
Om het weekend in schoonheid af te sluiten, werd de frog pond met een bezoekje vereerd en daar zag ik natuurlijk de parel van Costa Rica, jammer genoeg achter glas... Verder kan ik me de naam nu ook niet meer herinneren, maar dat zoek ik nog wel op...
Je hoort het wel, een fantastisch weekend, zonder al te veel problemen deze keer - behalve dan dat mijn bankkaart het niet deed maar gelukkig dat we een geldschieter hadden... Thanks, Dawn!

¡Pura Vida!