Zwangersschapsbroek....

Om mij op zaterdag toch maar een beetje nuttig te maken, sponserde ik nog maar eens de plaatselijke toeristische dienst door een uitstapje te maken naar de vulkaan Irazu. Terwijl ik als Europeaan natuurlijk ruim op tijd was, besloot de buschauffeur een demonstratie te geven van het feit dat hij Tico was en zo vertrokken we dan toch met een klein half uur vertraging.
Maar dat werd zonder meer goedgemaakt door alleen nog maar het landschap naar de vulkaan want opnieuw werd een nieuw stukje Costa Rica geopenbaard - om in de sfeer van Feliz Navidad te blijven. Ditmaal werd ik door het agrarisch landschap gevoerd waar het echt wel leek alsof de tijd was blijven stilstaan: het sproeien van gewassen gebeurt hier nog volledig handsgewijs net als het uitdoen van de gewassen zelf. Bovendien spotte ik zelfs nog het gebruik van ossen als trekdieren...
Even verder werd de verwondering alleen maar groter toen, nadat onze bus zich een weg had gebaand door een dichte mist die alle zicht belemmerde, we opeens boven de wolken uittorenden. Een fantastisch gevoel!
Dat gevoel werd nog sterker toen ons busje uiteindelijk onze bestemming bereikten: de vulkaan Irazu waarbij het azuurblauwe water van de hoofdkrater me bijna verblindde. Bovendien was ook het landschap daar adembenemend. De schrale vulkanische grond zorgt voor zeer moeilijk levensomstandigheden voor zowel het dier- als plantenleven over daar. Dit zorgde er even voor dat ik me op de maan waande... maar dan dit keer met water!

Hoe dat nu ineen zit met die zwangersschapsbroek? Wel, aangezien ik normaal op zondag - dus vandaag voor de goede verstaander - zou vertrekken naar mijn tweede park, besloot ik om mijn kleren naar de wasserij te brengen aangezien er niet veel tijd was en ik er toch graag een beetje proper bij loop, zeker omdat ik de komende twee weken bij een andere Tica familie verblijf. Dus, ik vol goede moed naar de lavanderia tegen half vier. Dat madammeke wist me te vertellen dat er nog steeds voldoende tijd was, dus ik laat mijn kleren achter en vertrek met de belofte dat ik na pas na 17u mijn kleren zou komen ophalen. Ondertussen liet ik het thuisfront even weten dat ik nog al mijn ledematen had en bovendien nog allemaal in 1 stuk, gevolgd door wat kleine boodschappen zodat ik helemaal klaar was om te vertrekken. Het zou weer ik niet zijn of ik moest mijn bus missen, dus alweer 20 minuten wachten. Maar soit, ik arriveer daar aan die lavanderia, is die niet gesloten, zeker! Mevrouw paste blijkbaar omgekeerde Tico tijd tijd en besloot vroeger te sluiten dan gewoon! Goed voor dat madammetje, precies wel iets minder goed voor mij. Gevolg: ik moet roeien met de riemen die ik he zijnde een broek die kan doorgaan voor zwangerschapsbroek. Zalig, toch?! Alle, ik hoop toch dat ik morgen mijn kleren kan recuperen en op tijd - lavanderia gaat pas open om 9u en om 10u vertrekt mijn busje al... Allemaal meeduimen voor mij dus!

¡Pura Vida!

Welcome home

Vrijdag 19 december 2008 beloofde al op voorhand een drukke dag te worden: we besloten om immers om met de hele bende - bestaande uit een Nederlandse, een Zwitser, een Duitse, een Zweed en wij - richting San Jose te vertrekken.

Wij hadden ons laten wijsmaken dat we rond 3u in de namiddag de contouren van onze ondertussen vertrouwde stad zouden terugzien. Maar daar ging een hele en eigenlijk ook wel grappige rit - hoe kan het ook anders - aan vooraf.

Om 6u ´s ochtends ging daar de wekker af want we moesten eerst naar het hoofdeiland zien te geraken met de watertaxi. Eerst stonden we daar te wachten, weinig taxi´s te zien en dan begonnen ze zelfs te vechten voor ons. Als dat maar goed is afgelopen, je weet nooit op zo een klein eilandje, nogal moeilijk om elkaar te ontwijken...

De tweede watertaxi bracht ons van Isla Colon naar Almirante en daar gingen - nog maar eens... - mijn ogen open: opeens verschenen er als het ware vanuit het niets mangroves. Fantastisch om deze uitermate boeiende gemeenschappen te zien. Maar het werd pas echt interessant toen ook hutjes uit de mangroves oprezen, kleine dorpjes gebouwd op de schare droge gebieden tussenin...

Volgende etappe - het lijkt hier wel een aflevering van expeditie Robinson of zo... - bracht ons dan naar Chaquinola waar ons busje zou vertrekken. Om toch wat op zeker te spelen en toch een beetje comfort te hebben - nu ja, dat was niet voor iedereen het geval want met 6 in de auto is niet voor iedereen even plezant - legden we de 30 km af met de taxi. Ondertussen was het suikergehalte bij sommigen tot ver onder nul gezakt - wat zich wel liet zien - en na een lekker ontbijtje, was daar ons busje al. Waren de bussen al pover in Costa Rica bij momenten, vergeleken met deze waren het luxe-bussen en dat liet zich onderweg wel voelen.

Maar eerst moesten we nog effentjes de grens over, altijd een beetje spannend natuurlijk. Maar ook deze keer waren de goden ons goedgezind - maar waarschijnlijk ligt het gewoon aan ons! - en zonder veel moeite waren onze pasportjes opnieuw 2 stempels rijker - alhoewel ik er bijna eentje tekort had want dat madammeke was veel te druk bezig met praten. Tja, de inhoud van de term werken is hier niet dezelfde als in Europa...

Al snel hadden we door dat 15u niet echt meer haalbaar zou zijn: zoals gewoonlijk stopte ook nu de bus om de haverklap en bovendien werd onderweg ook nog eens doodgewoon de band verwisseld, met de hele inboedel - inclusief mensen dus - er nog in... Van veilig gesproken zeg. Verder werden we ook nog opgehouden aan - tja, voor de verandering - een overgang van bananen maar deze keer gelukkig met foto.
Bijna aangekomen in San Jose of ja hoor, daar werden we verwelkomd door de ons intussen al immens vertrouwde Costa Ricaanse - of liever San Jose´s - regen.

Maar het doet deugd om thuis te komen.

¡Pura Vida!

Ter land, ter zee en in de lucht

Om even decadent te doen - maar eigenlijk vooral om wat tijd te winnen - bereikten we Bocas del Toro (een eilandengroepje voor de kust van Panama en zeer dicht bij de grens met Costa Rica ) niet over land, maar overwonnen we de zwaartekracht gedurende een uurtje. Om mijn biologisch geweten toch een beetje te sussen, hield ik me voor dat ik voor de voorbije 2 maanden casi alleen maar gebruik heb gemaakt van het openbaar vervoer, geen verwarming heb gebruikt en me gedoucht met koud water...
Zo´n binnenlandse vlucht is natuurlijk altijd dikke pret en het begon eigenlijk al bij de incheck-balie - of wat ervoor kon doorgaan. Niet alleen werden we ingecheckt door de meest foute man ooit, bovendien heb ik er sindsdien ook een jongere zus bij. Ik moet zeggen, de gelijkenis tussen Karen en mij is natuurlijk ook treffend (ahum ahum) en om het allemaal nog simpeler te maken beginnen onze achternamen allebei met ver.. Hoe veilig en onbereikbaar Zaventem is, zo minder veilig en bereikbaar waren de luchthavens in Panama City en Bocas: je loopt gewoon eventjes op de thermac - waar je maar wilt - naar je vliegtuig en landt op 10m - als het als zo ver was - van het plaatselijk voetbalveld. Natuurlijk kennen ze daar geen afsluiting...
Bocas zelf was een verademing na de drukte en vooral de hitte van Panama City: stralend zonnetje met een lekker zeebriesje, beperkt verkeer - we zitten dan ook op een eerder klein eiland.. - en mooie stranden. Veel meer was er eigenlijk niet te doen daar, behalve feesten dan... En dat zullen we geweten hebben ook... Ons hotel is immers berucht om zijn wilde feesten en dat bleek ook toen onze kamergenoot de nacht elders doorbracht (veel meer uitleg gaf hij er niet bij...). Jammer genoeg hadden wij besloten om een duikcursus te volgen en wilden we fit en uitgerust zijn en dat is zeeeer goed gelukt...
Om dan toch de rust maar wat op te zoeken. verhuisden we naar het eiland Bastimentos - per watertaxi natuurlijk - waar de sereniteit ons toch wat beter bereikte ondermeer doordat de weg doorheen dit eiland een simpel 1m breed baantje is. Daarenboven is dit eiland nog niet direct bezoedeld door het toerisme, wat toch voor een paar verrassende taferelen heeft gezorgd: Zo is het een hele onderneming om naar de -overig fantastische - thai te gaan, hoog in de heuvel. De regen van de voorbije weken - waarvan niet alleen hier nog restanten te zien zijn - transformeerde de weg in een modderpad. Vooral zeer gezellig om met een volle maag - en misschien ook wel een beetje bedwelmd - en met 2 zielige zaklampen voor 7 man terug te keren. Een valpartij kon natuurlijk niet uitblijven ( hoewel het niet ik was deze keer), wat voor algemene hilariteit zorgde onder de plaatselijk jeugd. Tja, een kinderhand is gauw gevuld...
Bastimentos was dus echt wel een authentiek stukje Panama met een Caraibisch vibe, wat bovendien nog werd geaccentueerd door de plaatselijk taal die het midden houdt tussen Engels en Spaans - en waarschijnlijk nog wat restanten. Op de duikcursus na en wat snorkelen, was dit echt wel vakantie: bootje varen, naar het strand gaan (met regen deze keer...)...
In de verte hoorde ik echter San Jose ons al toeroepen...


¡Pura Vida!

Laat die Midden-Amerikaanse Unie maar snel komen...

Nog maar goed en wel bekomen van al mijn uitspattingen in mijn eerste nationale park of daar mocht ik alweer mijn biezen inpakken - en iedereen adoreert toch inpakken, niet... Onder meer dan lichte dwang - toerisenvisum in Costa Rica duurt slechts een 90-tal dagen - zou het dus richting Panama gaan, samen met Karen - een Antwerpse en dat is er aan te merken ook... (neenee, 't is echt wel een plezante).

Vol verwachting trokken we dus op maandag naar het kantoor om een ticketje Panama City enkel aan te schaffen. We werden daar - vriendelijkheid hoog in het vaandel alweer... en het zou natuurlijk niet Costa Rica zijn... - afgewimpeld want de Tica bus zat al vol. Ahum, dat was weeral een mooie start.
Maar met een dagje vertraging maakten we ons dus klaar voor onze 16-uren durende busrit. En het moet gezegd worden, de service was opperbest, even waanden we ons in het vliegtuig ware het niet dat de staat van de wegen vaak even opperbest was - ahum ahum... Na een nachtje rijden bereikten we dan uiteindelijk de grens met Panama. Even een stempeltje dus en dan konden we verder! Ja, dag Jan met de pet.. Het duurde maar eventjes meer dan 4u vooraleer we koers konden verderzetten naar Panama City: 2u in de lijn om ons stempeltje uit Costa Rica te bemachtigen, dan 5 minuutjes te voet door wat Aalter markt op woensdag wel leek om dan opnieuw een kleine twee uur rijtje te volgen zodat de stempell van de intocht naar Panama ook officieel was. En net toen we dachten dat dat het zowel moest zijn, moesten we daar niet al de bagage uit het bagageruim halen... Gelukkig had de controleur toch wat medelijden met de twee uitgeputte Belgische meisjes... Jaja, lang leve de Europese Unie denkt een mens dan toch.

Meer dan half slapend maar vooral zeer opgelucht, doemde daar Panama City uit de lucht. Dat straatbeeld leek precies een beetje meer op een stad; er waren zelfs echte wolkenkrabbers - om het contrast met de overwegend uit 1 verdieping bestaande woningen van San Jose compleet te maken...

Panama City is voor de rest helemaal niet zo veel verschillend van San Jose op het feit na dat de temperatuur daar wel meer dan de pan uitswingt en het verkeer - misschien net daardoor - nog veel chaotischer is... Gelukkig zochten en vonden we wat verkoeling en rust in de oude stad, die een verzameling van ruïnes is aan de andere kant van de stad met een mooi uitzicht op de stad. Bovendien was het ook een eerste stukje historie en voor verwende Belgen als wij - op dit vlak althans - sprak dat ons best aan...

Wie Panama zegt, denkt uiteraard en onmiddellijk aan het beruchte Panama kanaal. Natuurlijk konden we dat niet links laten liggen. Best wel impressionant om te zien. Hoe gemakkelijk de weg daarna toe was met de bus, zo moeilijk bleek onze queeste naar ons hotel achteraf. Niet alleen was het verkeer weer hel, bovendien was de Lonely Planet heel eventjes zijn GPS systeem net als al de taxi-chauffeurs in het stad. Of deze laatsten wisten dat hotel niet zijn of weigerde ons daar naartoe te brengen met de mededeling dat dat hotel daar niet was... Waar hadden wij dan geslapen... Na meer dan 3u en het aanklampen van talloze mensen -die ons uiteraard van pier naar pol stuurden - slaagden we er toch in om ons hotel terug te vinden...

Opnieuw op naar andere avonturen en vooral op naar Bocas del Toro!

¡Pura Vida!

Zonder hen tikt de klok even snel...

Na twee weken als een volwaardige medewerker - of toch zoiets - te hebben meegedraaid in het schildpaddenproject, was mijn tijd daar gekomen en ligt de weg nu open om nieuwe horizonten te gaan verkennen. Maar toegegeven, het was met een klein hartje dat ik daar vertrok. Niet alleen viel ik elke dag een beetje meer voor de tortugitas, de nieuwe lading vrijwilligers die vorige week het kamp bereikte, zorgde voor de nodige atmosfeer. Tel daar een stralende zon bij op en de prachtige omgeving en de rekensom is al snel gemaakt...

Wat er de tweede week allemaal te doen was in het project? Eigenlijk gewoon hetzelfde als week 1: om 9u wordt er naar de vivero - ofte kraamkamer - gegaan om een godvergeten schildpadje naar de zee te dragen en niet uitgekomen eieren op te graven. Na dit harde labeur is er altijd de zee die ons al van verre roept. Hetzelfde stramien herhaalt zich dan om 15u. In de avond of 's nachts wordt er eveneens - voor een schift van maar liefst 3u - naar de vivero gegaan maar ditmaal om de tortugitas te bevrijden. Deze week mocht ik ook de patrouille van dichtbij meemaken - waarbij op zoek wordt gegaan naar de mama's. Doordat het stilletjesaan het einde van het turtle seizoen is, heb ik er jammer genoeg geen kunnen spotten in real live. Wel vonden we een spoor van een schildpad - wat een beetje lijkt op een bandenspoor van een truck - en het nest. Ondanks het karige succes van de onderneming, vond ik ook dit een niet te missen ervaring.
Natuurlijk was er ook wel - een beetje maar - vrije tijd. Hierbij was het vooral aanschuiven in de rij voor de hamock, die waarschijnlijk mijn favoriete plaatsje was. Zalig liggen schommelen met het geluid van de zee op de achtergrond. Echt wel pura vida. Maar ook de reuzegrote cocosnoten konden op de nodige aandacht rekenen. Lekker en puur natuur, wat wil een mens meer?

Na dit - overduidelijke - zware werk, is het tijd voor een beetje ontspanning en dus - als alles goed gaat want hier weet je dat natuurlijk nooit... - vertrekt mijn busje deze avond naar Panama: hopelijk blijf ik ook daar niet op mijn honger zitten wat de avonturen betreft...

¡Pura Vida!