maandag 8 december 2008

Zonder hen tikt de klok even snel...

Na twee weken als een volwaardige medewerker - of toch zoiets - te hebben meegedraaid in het schildpaddenproject, was mijn tijd daar gekomen en ligt de weg nu open om nieuwe horizonten te gaan verkennen. Maar toegegeven, het was met een klein hartje dat ik daar vertrok. Niet alleen viel ik elke dag een beetje meer voor de tortugitas, de nieuwe lading vrijwilligers die vorige week het kamp bereikte, zorgde voor de nodige atmosfeer. Tel daar een stralende zon bij op en de prachtige omgeving en de rekensom is al snel gemaakt...

Wat er de tweede week allemaal te doen was in het project? Eigenlijk gewoon hetzelfde als week 1: om 9u wordt er naar de vivero - ofte kraamkamer - gegaan om een godvergeten schildpadje naar de zee te dragen en niet uitgekomen eieren op te graven. Na dit harde labeur is er altijd de zee die ons al van verre roept. Hetzelfde stramien herhaalt zich dan om 15u. In de avond of 's nachts wordt er eveneens - voor een schift van maar liefst 3u - naar de vivero gegaan maar ditmaal om de tortugitas te bevrijden. Deze week mocht ik ook de patrouille van dichtbij meemaken - waarbij op zoek wordt gegaan naar de mama's. Doordat het stilletjesaan het einde van het turtle seizoen is, heb ik er jammer genoeg geen kunnen spotten in real live. Wel vonden we een spoor van een schildpad - wat een beetje lijkt op een bandenspoor van een truck - en het nest. Ondanks het karige succes van de onderneming, vond ik ook dit een niet te missen ervaring.
Natuurlijk was er ook wel - een beetje maar - vrije tijd. Hierbij was het vooral aanschuiven in de rij voor de hamock, die waarschijnlijk mijn favoriete plaatsje was. Zalig liggen schommelen met het geluid van de zee op de achtergrond. Echt wel pura vida. Maar ook de reuzegrote cocosnoten konden op de nodige aandacht rekenen. Lekker en puur natuur, wat wil een mens meer?

Na dit - overduidelijke - zware werk, is het tijd voor een beetje ontspanning en dus - als alles goed gaat want hier weet je dat natuurlijk nooit... - vertrekt mijn busje deze avond naar Panama: hopelijk blijf ik ook daar niet op mijn honger zitten wat de avonturen betreft...

¡Pura Vida!

Geen opmerkingen: