Vrijdag 19 december 2008 beloofde al op voorhand een drukke dag te worden: we besloten om immers om met de hele bende - bestaande uit een Nederlandse, een Zwitser, een Duitse, een Zweed en wij - richting San Jose te vertrekken.
Wij hadden ons laten wijsmaken dat we rond 3u in de namiddag de contouren van onze
ondertussen vertrouwde stad zouden terugzien. Maar daar ging een hele en eigenlijk ook wel grappige rit - hoe kan het ook anders - aan vooraf.Om 6u ´s ochtends ging daar de wekker af want we moesten eerst naar het hoofdeiland zien te geraken met de watertaxi. Eerst stonden we daar te wachten, weinig taxi´s te zien en dan begonnen ze zelfs te vechten voor ons. Als dat maar goed is afgelopen, je weet nooit op zo een klein eilandje, nogal moeilijk om elkaar te ontwijken...
De tweede watertaxi bracht ons van Isla Colon naar Almirante en daar gingen - nog maar eens... - mijn ogen open: opeens verschenen er als het ware vanuit het niets mangroves. Fantastisch om deze uitermate boeiende gemeenschappen te zien. Maar het werd pas echt interessant toen ook hutjes uit de mangroves oprezen, kleine dorpjes gebouwd op de schare droge gebieden tussenin...
Volgende etappe - het lijkt hier wel een aflevering van expeditie Robinson of zo... - bracht ons dan naar Chaquinola waar ons busje zou vertrekken. Om toch wat op zeker te spelen en toch een beetje comfort te hebben - nu ja, dat was niet voor iedereen het geval want met 6 in de auto is niet voor iedereen even plezant - legden we de 30 km af met de taxi. Ondertussen was het suikergehalte bij sommigen tot ver onder nul gezakt - wat zich wel liet zien - en na een lekker ontbijtje, was daar ons busje al. Waren de bussen al pover in Costa Rica bij momenten, vergeleken met deze waren het luxe-bussen en dat liet zich onderweg wel voelen. 
Maar eerst moesten we nog effentjes de grens over, altijd een beetje spannend natuurlijk. Maar ook deze keer waren de goden ons goedgezind - maar waarschijnlijk ligt het gewoon aan ons! - en zonder veel moeite waren onze pasportjes opnieuw 2 stempels rijker - alhoewel ik er bijna eentje tekort had want dat madammeke was veel te druk bezig met praten. Tja, de inhoud van de term werken is hier niet dezelfde als in Europa...
Al snel hadden we door dat 15u niet echt meer haalbaar zou zijn: zoals gewoonlijk stopte ook nu de bus om de haverklap en bovendien werd onderweg ook nog eens doodgewoon de band verwisseld, met de hele inboedel - inclusief mensen dus - er
nog in... Van veilig gesproken zeg. Verder werden we ook nog opgehouden aan - tja, voor de verandering - een overgang van bananen maar deze keer gelukkig met foto.Bijna aangekomen in San Jose of ja hoor, daar werden we verwelkomd door de ons intussen al immens vertrouwde Costa Ricaanse - of liever San Jose´s - regen.
Maar het doet deugd om thuis te komen.
¡Pura Vida!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten