Verwaarloosd...

Aangzien ik jullie allemaal - volgens familiale bronnen dan toch - allemaal een beetje verwaarloosd heb en ik toch nog wel wat vrienden, kennissen of wat dan ook wil overhouden als ik terugkeer, trakteer ik jullie dan maar op een tweede verslagje met enkele opmerkelijke feitjes over Costa Rica:
- Wat het eten betreft, daar kan ik vrij kort over zijn: bonen met rijst is hier dagelijkse kost en ook ik ontsnap daar niet aan. Gelukkig maakt mijn mama Tica ook veel en lekker gebakjes en word ik bij het ontbijt altijd verrast met een bordje lekker vers fruit. Ananas en watermeloen - waar ik normaal niet zo een fan van ben - zullen nooit meer hetzelfde zijn.
- De paranoia voor inbrekers is hier enorm. Als gevolg leeft iedereen hier in bunkers, dus met tralies voor de ramen. Wat mijn huisje betreft, ik heb maar liefst 4 sleutels nodig om binnen te geraken en dat heeft al voor de nodige problemen gezorgd. Vorige week heeft het me namelijk een half uur gekost vooraleer ik binnen kon.
- Warm water om te douchen is hier een luxe.. Maar je geraakt daar al snel aan gewend: de eerste keer dat ik warm water had kon ik er zelfs niet onder blijven staan.
- Net zoals in de meeste warme landen hoort ook hier het toiletpapier niet in het toilet maar in de vuilbak. Een gewoonte die ik soms nog wel eens durf te vergeten en waarschijnlijk nooit aan zal gewoon worden....
- En dan het verkeer: daar kan ik waarschijnlijk wel een hele boek over schrijven maar hier de voornaamste feiten. Niemand rijdt hier direct op het juiste vak zodat iedereen op de midden van de weg komt te staan. Verwisselen moet natuurlijk altijd gepaard gaan met veel en luid getoeter. En wat het rijden betreft: iedereen moet eerste zijn, zo dicht mogelijk bij de andere staan en bruusk aanzetten en stoppen. Dat laatste is vooral zeer plezant als je in - alweer - een overvolle bus moet rechtstaan....
Maar voor de rest gaat alles hier goed hoor!
Volgende keer mss wat fotootjes, als er tijd is.

¡Pura vida!

Agua y mosquitos

Dat is inderdaad Tortuguero. Ook ik bleef niet vrij van die lieve kleine beestjes, die zo geniepig zijn - in België zie of hoor je ze tenminste nog - maar dat nam ik er graag bij. Tortuguero is immers een heel stukje Costa Rica en het is echt fantastisch. Dit kleine dorpje dat je enkel via het vliegtuig of via de boot kan bereiken telt amper 700 inwoners en het hoofdeiland is slechts 600m diep en 300m lang. Waarschijnlijk is het juist deze isolatie dat het dorpje zo uniek maakt. Ik vond het vooral zeer verwonderlijk dat - ondanks de hopen toeristen die dit dorpje elk jaar te verwerken krijgt - de eigenheid nog steeds behouden is gebleven.
Het beloofde alweer een hele tocht te worden: eerst met de stadsbus naar het vertrouwde afspraakpunt -alweer op om 4u00 - dan met de taxi naar het busstation - omwille van de niet zo veilige ligging van de busstations hier - en dan de bus op. En dit was nog maar het begin, er volgde nog een tweede bus en wat voor een: een uur lang over een hobbelig wegje in een overbevolkte bus en met een zonnetje hoog aan de hemel. Maar het volledige uurtje zat ik met opengesperde ogen rondom mij te kijken want het landschap was volledig anders dan ik tot nu toe gezien had. In plaats van de bergen, was het hier vlak en bevolkt met runderen. Waar er geen weide was, werd de ruimte ingenomen door bananenplantages - zo ver het oog kon reiken. Ik kan nu wel echt zeggen dat ik weet waar de chiquitas vandaan komen. Op een bepaald moment werden we zonder boe of ba van de bus gehaald door een politieman met pistool. Wat later bleek dat we gewoon onze voeten moesten ontsmetten. Dat konden ze ons ook wel gewoon gezegd hebben.

Wie dacht dat de eindhalte van deze bus ons op de plaat van de bestemming bracht, heeft het mis. We werden daar immers gedropt in the middle of nowhere waar een beetje ons stond op te wachten. De twee uur durende boottocht,

en zelfs een kaaiman, die rustig lag te zonnen. Maar het hoogtepunt moest nog komen: in de avond gingen we op - onder begeleiding weliswaar - op zoek naar de schildpadden die elk jaar aan land komen om daar hun eieren af te zetten. Aangezien het seizoen op het einde liep, was het best wel spannend of onze verwachting zou ingelost worden en we er toch nog eentje zouden te zien krijgen. Maar ja hoor, het geluk stond blijkbaar aan onze zijde en na een half uurtje wachten, was ze daar dan, onze senora. Jammer genoeg was ze net klaar met e die midden door het regenwoud ging, bracht me echt in vervoering¦ Er is toch nog ergens een wild stukje natuur te vinden op deze planeet. Prachtig¦

En dan eindelijk, Tortuguero, na 8u reizen. En wat we daar zagen, dat was nog beter dan onze verbeelding. Tortuguero is precies een stukje Indonesie - volgens de Belgisch reisgezel die we daar tegenkwamen. Kleurrijke mensen, warme atmosfeer, muziekje op de achtergrond, dampende aarde... en veel mosquitos. Maar er was nog meer te zien. Tijdens onze wildlife tocht, die ons opnieuw door onbewoonde gebieden bracht, spotten we apen, talrijke vogels, rivierschildpadje

ieren leggen toen we aankwamen maar we zagen haar wel nog de eieren af dekken en terugpeddelen richting open oceaan. FANTASTISCH. Daarenboven werden we ook getrakteerd op de prachtigste sterrenhemel die ik ooit gezien heb. Om nooit te vergeten.

En nog was het avontuur niet afgelopen, we moesten nog immers terug zien te geraken. En ja hoor, je raadt het al, opnieuw een immens avontuur. De boot die ons terugbracht zat immers - voor de verandering - stampvol en dat was niet yo goed voor de motor die toch maar rare geluiden voortbracht. We kwamen zelfs vast te zitten en we zagen onszelf al, overnachtend, midden in de bush, met niets anders dan een muskietennet en een paar koekjes. Maar eind goed al goed en we bereikten veilig en wel de wal waar een luiaard al ons gemoedig opwachtte. Gelukkig en voldaan reden we - na een bewogen maar zalig weekend - terug richting San Jose.

Benieuwd wat volgend weekend ons zal brengen.

¡Pura Vida!

Regenseizoen

... en dat zal ik geweten hebben ook. Vol goede moed vertrok ik vrijdagochtend (het weekend duurt hier voor de studenten zo maar eventjes 3 volle dagen!) om 4u naar de bushalte waar de bus naar Monteverde (een van de vele natuurparken) zou vertrekken. Alleen, de bus bleef op zich wachten. De overvloedige regen van de voorbije dagen - er is hier op dit moment al meer regen gevallen in oktober dan het maandgemiddelde - had de weg onberijdbaar gemaakt en daar vielen de plannen in het water, letterlijk en figuurlijk.
Maar niet getreurd, groene bestemmingen genoeg in dit landje en dus ging het daarna richting Fortuna en dat was helemaal geen slechte beslissing. Ik was blij om eventjes uit de grootstad San Jose te zijn en zelfs de busrit was een waar avontuur. Het landschap varieert voortdurend, steeds nieuwe dingen te zien: heuvels, bergen, dalen, plantages, kleine watervalletjes, reusachtige bruine rivieren,... je noemt het maar op, een lust voor de ogen. Jammer genoeg is het vrij moeilijk om vanuit de bus foto's te nemen. Ik besloot dan maar de toerist uit te hangen in La Fortuna zelf.
Bij al dat moois was dat helemaal niet moeilijk: eerst en vooral was er de prachtige waterval, diep verstopt in een stukje van het tropisch regenwoud. Een tochtje bracht ons tot helemaal beneden, de terugwandeling had wel wat meer aarde in de voeten.
Daarna ging het richting Arenal, een nog actieve vulkaan. De bewolking maakte het echter quasi onmogelijk om veel lava te zien, maar toch konden we enkele rode stipjes spoten. Na zo'n drukke dag was wel wat ontspanning aan de orde en dit vonden we in de warmwaterbronnen, natuurlijk verwarmd door de vulkaan naar het schijnt, van Baldi. Wat warm deed echt wel deugd, zeker als je weet dat de douches hier koud zijn, ijzig koud. De tweede dag was het pas echt tijd om de toerist uit te hangen. We besloten een canopy toer te doen, via kabelbanen door de kruinen van het regenwoud glijden. Zalig! Je voelt je precies zoals superman (of supergirl in mijn geval). Het hikingtripje erna liet een prachtig panorama zien van La Fortuna. Om dan uiteindelijk alles in schoonheid af te sluiten, was er in het stadje zelf de jaarlijkse paardenparade, het hoogtepunt van het jaar waarvoor iedereen maar dan ook iedereen komt opdraven. Wat een drukte van jewelste was dat: overal geparkeerde jeeps volgeladen met mensen in de open koffer. Wat een sfeertje! Super. Fantastisch. Splendido! Een zalig goed weekend, op naar het volgende!

¡Pura vida!

Touchdown

Hoor dat, zie dat, voel dat, smaak dat, ruik dat... Inderdaad, Costa Rica! Beide voetjes ên bagage (altijd een beetje spannend) zijn veilig en wel (maar met de nodige turbulentie) op het Costa-Ricaanse grondgebied geland (dat werd ook wel tijd na 11u op dat supergezellige vliegtuig, zeg).
Eerste indrukken vanuit de lucht? Groen, groen, groen en nog eens groen. Mijn biologenhartje was meteen met vreugde gevuld! Eens op de begane grond viel dat groen precies toch een beetje tegen: zoals elke grootstad is ook San José verheven van huizen, wegen en vooral als gekken rijdende chauffeurs. Ondertussen heb ik dat laatste al aan den levende lijve mogen ondervinden: op weg naar mijn eerste dag les effetjes onderdeel geweest van een aanrijding, gelukkig alleen wat blikschade en een grote portie schrik voor el trafico hier opgelopen (en serieus, een ritje met de bus is hier echt een opwindend avontuur...):
Ondertussen heb ik hier ook al wat plaatselijke gerechten gegeten in mijn gastgezin: guacamole en zwarte bonen... het schijnt dat vooral de laatsten een beetje gewenning vragen, we zullen zien...
Ondertussen doe ik hier streverig mijn best om toch maar dat Spaans onder de knie te krijgen zodat ik wat beter kan communiceren met Laura, mijn gastmoeder hier, die me trouwens zeer warm ontvangen heeft. Ik voel me al helemaal thuis in mijn kamertje.
Zo, nu op naar verdere wilde avonturen!
Hasta la vista!

In een notendop - deel II

Als opwarmertje, hieronder nog enkele zaken die je zeker moet weten over Costa Rica

• Bevolkt sinds 10 000 v.C., werd dit gebied bij het Spaanse kolonisatie-imperium ingelijfd in 1522. Sindsdien staat de regio te boek als 'Costa Rica' of 'Rijke Kust'. In 1848 zag de 'República de Costa Rica' het levenslicht. Het huidig democratisch bestel werd in 1949 geïnstalleerd, met dank aan ondermeer José Mariá Figueres - beter bekend als de nationale volksheld 'Don Pepe'.
• In de periode werd het leger afgeschaft (nog steeds van kracht!) waardoor geïnvesteerd werd in gezondheids- en onderwijsinfrastructuur (misschien wel een ideetje voor sommigen...).
• Het politiek vrij stabiel(ere) klimaat en de hogere welvaart dan de omringende landen, zorgen ervoor dat Costa Rica ook de annalen ingaat als 'het Zwitserland van Midden-Amerika'.
• Koffie en bananen - deze laatsten groeien blijkbaar ik blauwe plastic zakken aan struiken - ma(a)k(t)en de natie groot, jammer genoeg vaak met desastreuze gevolgen voor het milieu. Maar ook hier begint 'Desarrollo Sustenible' (Duurzame ontwikkeling) stilletjesaan zijn ingang te vinden.
• En tenslotte, save the best for last: alhoewel het land slechts een luttele 0,03% van het wereldwijd landoppervlak beslaat (1,6x België), huisvest het gebied maar liefst 12 verschillende habitats en biedt daarbij onderdak aan ongeveer 6% van alle gekende dier- en plantensoorten ter wereld. Bovendien is een grote 25% van het oppervlak voorbehouden voor behoud en bescherming van de natuurlijke omgeving. Een waar paradijs voor (mariene) biologen (en ja, hoor, daar voel ik de jaloezie toch al een beetje komen)!
• Ik ben ondertussen ook al wat basis Spaans machtig: met 'una copa de vino' en 'un vaso de cerveza' kom ik al een heel eind, geloof ik...
  

In een notendop - deel I

Officiële landstaal: Spaans
Hoofdstad: San José
Regeringsvorm: Republiek
Staatshoofd: Óscar Arias Sánchez
Oppervlakte: 51 100 km²
Bevolkingsaantal: 4 195 914
Bevolkingsdichtheid: 82,1 km²
Munteenheid: Costaricaanse colón (CRC)

De wijde wereld in...

Over precies een week is het dan eindelijk, hopelijk, zover. Dan ruil ik eventjes de West-Europese voorbijrazende consumptiemaatschappij in voor het Pura Vida in Costa Rica, zoals de Ticos dat zelf zo mooi omschrijven.
Na een intensieve cursus Spaans met verblijf in een gastgezin, zal ik de hoofdstad San José normalerwijs verlaten om vrijwilligerswerk uit te voeren in één van de talrijke natuurparken die Costa Rica rijk is. Ervaringen, avonturen, belevenissen, (nachtelijke) escapades... via deze blog hou ik jullie op de hoogte!