Dat is inderdaad Tortuguero. Ook ik bleef niet vrij van die lieve kleine beestjes, die zo geniepig zijn - in België zie of hoor je ze tenminste nog - maar dat nam ik er graag bij. Tortuguero is immers een heel stukje Costa Rica en het is echt fantastisch. Dit kleine dorpje dat je enkel via het vliegtuig of via de boot kan bereiken telt amper 700 inwoners en het hoofdeiland is slechts 600m diep en 300m lang. Waarschijnlijk is het juist deze isolatie dat het dorpje zo uniek maakt. Ik vond het vooral zeer verwonderlijk dat - ondanks de hopen toeristen die dit dorpje elk jaar te verwerken krijgt - de eigenheid nog steeds behouden is gebleven.
Het beloofde alweer een hele tocht te worden: eerst met de stadsbus naar het vertrouwde afspraakpunt -alweer op om 4u00 - dan met de taxi naar het busstation - omwille van de niet zo veilige ligging van de busstations hier - en dan de bus op. En dit was nog maar het begin, er volgde nog een tweede bus en wat voor e
en: een uur lang over een hobbelig wegje in een overbevolkte bus en met een zonnetje hoog aan de hemel. Maar het volledige uurtje zat ik met opengesperde ogen rondom mij te kijken want het landschap was volledig anders dan ik tot nu toe gezien had. In plaats van de bergen, was het hier vlak en bevolkt met runderen. Waar er geen weide was, werd de ruimte ingenomen door bananenplantages - zo ver het oog kon reiken. Ik kan nu wel echt zeggen dat ik weet waar de chiquitas vandaan komen. Op een bepaald moment werden we zonder boe of ba van de bus gehaald door een politieman met pistool. Wat later bleek dat we gewoon onze voeten moesten ontsmetten. Dat konden ze ons ook wel gewoon gezegd hebben.
Het beloofde alweer een hele tocht te worden: eerst met de stadsbus naar het vertrouwde afspraakpunt -alweer op om 4u00 - dan met de taxi naar het busstation - omwille van de niet zo veilige ligging van de busstations hier - en dan de bus op. En dit was nog maar het begin, er volgde nog een tweede bus en wat voor e
en: een uur lang over een hobbelig wegje in een overbevolkte bus en met een zonnetje hoog aan de hemel. Maar het volledige uurtje zat ik met opengesperde ogen rondom mij te kijken want het landschap was volledig anders dan ik tot nu toe gezien had. In plaats van de bergen, was het hier vlak en bevolkt met runderen. Waar er geen weide was, werd de ruimte ingenomen door bananenplantages - zo ver het oog kon reiken. Ik kan nu wel echt zeggen dat ik weet waar de chiquitas vandaan komen. Op een bepaald moment werden we zonder boe of ba van de bus gehaald door een politieman met pistool. Wat later bleek dat we gewoon onze voeten moesten ontsmetten. Dat konden ze ons ook wel gewoon gezegd hebben.Wie dacht dat de eindhalte van deze bus ons op de plaat van de bestemming bracht, heeft het mis. We werden daar immers gedropt in the middle of nowhere waar een beetje ons stond op te wachten. De twee uur durende boottocht,
en zelfs een kaaiman, die rustig lag te zonnen. Maar het hoogtepunt moest nog komen: in de avond gingen we op - onder begeleiding weliswaar - op zoek naar de schildpadden die elk jaar aan land komen om daar hun eieren af te zetten. Aangezien het seizoen op het einde liep, was het best wel spannend of onze verwachting zou ingelost worden en we er toch nog eentje zouden te zien krijgen. Maar ja h
oor, het geluk stond blijkbaar aan onze zijde en na een half uurtje wachten, was ze daar dan, onze senora. Jammer genoeg was ze net klaar met e die midden door het regenwoud ging, bracht me echt in vervoering¦ Er is toch nog ergens een wild stukje natuur te vinden op deze planeet. Prachtig¦
oor, het geluk stond blijkbaar aan onze zijde en na een half uurtje wachten, was ze daar dan, onze senora. Jammer genoeg was ze net klaar met e die midden door het regenwoud ging, bracht me echt in vervoering¦ Er is toch nog ergens een wild stukje natuur te vinden op deze planeet. Prachtig¦ En dan eindelijk, Tortuguero, na 8u reizen. En wat we daar zagen, dat was nog beter dan onze verbeelding. Tortuguero is precies een stukje Indonesie - volgens de Belgisch reisgezel die we daar tegenkwamen. Kleurrijke mensen, warme atmosfeer, muziekje op de achtergrond, dampende aarde... en veel mosquitos. Maar er was nog meer te zien. Tijdens onze wildlife tocht, die ons opnieuw door onbe
woonde gebieden bracht, spotten we apen, talrijke vogels, rivierschildpadje
ieren leggen toen we aankwamen maar we zagen haar wel nog de eieren af dekken en terugpeddelen richting open oceaan. FANTASTISCH. Daarenboven werden we ook getrakteerd op de prachtigste sterrenhemel die ik ooit gezien heb. Om nooit te vergeten.
woonde gebieden bracht, spotten we apen, talrijke vogels, rivierschildpadjeEn nog was het avontuur niet afgelopen, we moesten nog immers terug zien te geraken. En ja hoor, je raadt het al, opnieuw een immens avontuur. De boot die ons terugbracht zat immers - voor de verandering - stampvol en dat was niet yo goed voor de motor die toch maar rare geluiden voortbracht. We kwamen zelfs vast te zitten en we zagen onszelf al, overnachtend, midden in de bush, met niets anders dan een muskietennet 
en een paar koekjes. Maar eind goed al goed en we bereikten veilig en wel de wal waar een luiaard al ons gemoedig opwachtte. Gelukkig en voldaan reden we - na een bewogen maar zalig weekend - terug richting San Jose.
en een paar koekjes. Maar eind goed al goed en we bereikten veilig en wel de wal waar een luiaard al ons gemoedig opwachtte. Gelukkig en voldaan reden we - na een bewogen maar zalig weekend - terug richting San Jose.Benieuwd wat volgend weekend ons zal brengen.
¡Pura Vida!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten