Priceless...

Terwijl berichten van de andere kant van de wereld - en dus meer bepaald vanuit België - stilletjesaan minder gemaskeerd werden en de ondertoon van mijn verwanten - die op een spoedige terugkeer van mij hoopten - dus steeds luider werd, eigende ik me elke dag een klein stukje El Silencio meer toe. Gevolg: ik voelde me bijna alsof ik er al mijn hele leven had rondgelopen. Wat wil je ook, als je - vraag me niet meer hoe... - opeens temidden van 4 a 5 mannen met een al iet wat gevorderde leeftijd, trajos ofte shots zit te drinken alsof ze je al jaren kennen, onderwijl keuvelend over het Costa Ricaanse leven en de daar mee gepaarde gaande problemen en verder meegenietend van het slachtverse chanchon (dat daar gewoon even voor de deur geslacht wordt wanneer dat nodig is. En nee, ik ben daar ook niet meteen voorstander van maar dat is hoe het er daar al jaren aan toe gaat). En ik, zittend in een van die zalige schommelstoelen daar, kon niet anders dan denken: onbetaalbaar!

Maar natuurlijk, tussen en naast al dat borrelen, moesten de handen ook nog verder uit de mouwen gestoken worden en riep de plicht (of beter van toepassing: de koeien). Inderdaad, omdat elke verandering een aangename afwisseling is, werd in mijn tweede week de 'lecheria' of de melkerij aan een keuring onderworpen. En het verdict? Wel, laten we zeggen dat zelfs GAIA hier met stip een cercus-label zou aan toekennen (oepsie, dat is voor de varkens, zeker...?). Een veel diervriendelijkere behandeling kan ik me toch maar moeilijk inbeelden: zoals lammetjes naar de slachtbank gaan, zo gingen de koeien op hun dooie gemakje naar hun stalling wanneer ze werden geroepen en waar ze dan nog volledig met de hand gemolken werden. Ook ik mocht mijn poging wagen en ja hoor, ik kon toch een straaltje, hoe minim misschien dan ook wel, toevoegen aan de emmer. Toen ik even later ook de geit mocht melken - waarvan de melk trouwens wordt gebruikt voor kinderen met bloedarmoede -, bleek mijn geluk toch wat te keren... Niets, noppes... Gelukkig bracht de melkproeverij, zowel van de koeien als de geit, soelaas maar vooral lekkere, op een goed temperatuurtje en verse melk.

En zo blies 2008, op een althans voor mij alternatievere manier dan gewoonlijk, zachtjes aan zijn laatste adem uit. Of ik dat gevierd heb? Wel, als ik al een week ervoor al aan het oefenen was met het drinken van tragos.... Hoe dan wel? Geen grote plannen weken op voorhand, geen getreuzel bij het beslissen van wat aan te trekken (voornamelijk wegens geen mogelijkheid tot), geen gezeur over wie nu al dan niet bob zou spelen... gewoon met iedereen gezellig naar 'the only place to be', namelijk de auberge voor een aangepast drankje (weeral Imperial dus...) en verder om de beentjes te strekken: reggaeton, cumbia, salsa, merengue... alles passeerde de revue. Niet speciaals zou je zo denken op het eerste gezicht en inderdaad, dat kan ik enkel volmondig beamen. Maar de nacht was nog jong en als je even later op de afterparty om 3u in de een of andere tuin staat te dansen op je blote voeten onder een sterrenhemel met wel duizende fonkelende sterren, herzie je toch wel even je mening.... en kan je opnieuw niet anders dan denken: priceless...

Ik zou nog duizend en één dingen kunnen vertellen over El Silencio, over de huerta, over de lecheria, over het leven daar, over de mensen... maar vooral zou ik nog even willen blijven hebben... Maar wie weet, we zijn in Costa Rica en nada is imposible aca (niets is hier onmogelijk!)

¡Pura Vida!

Surrealisme ten top

Mira, mira, eso es mi portal! Le gusta? Inderdaad: Huh? Wat? Waar heb je het toch over? Even later werd me al snel duidelijk dat het over de kerststal ging die met de nodige fierheid aan me werd voorgesteld en die duidelijk de kerstboom (die hier overigens een spar is...) moest vervangen en waarbij dan ook niet op een centimetertje meer of minder werd gekeken. Zo was de kerststal bij mijn 'opa' echt wel bijna 2m² groot en dus heel moeilijk om ergens in een klein hoekje onder de kerstboom te verstoppen, zoals dat bij ons heel vaak het geval is... Dat kerstmis of Navidad in El Silencio, een dorpje met slechts 1 bus eruit en ernaartoe per dag, 1 kleine winkel, gelukkig wel 3 gelegenheden vr een al dan niet alcoholisch drankje, geen internet (ondertss wel al) en toch wel de 3 volle publieke telefonen waarvan slechts 1 werkte (als je al geluk had) zo'n serieuze bedoening was, was slechts een afspiegeling van de kerstmisgekte die er hier heerste! Versiering overal, zelfs tot in de voorkant van bussen en wagens toe! Dat er voor een kerstmissfeertje dus sneeuw en koude nodig is, is echt serieus bij de haren gegrepen... En wat doet de gewone mens hier op kerstdag? Ja, natuurlijk, je raadt het al: naar het strand met het volledige gezin en voorzien van het hele hebben en houden, van stoelen tot....jawel, de barbecue! Terwijl wij op kerstdag gezellig in ons huisje zitten, voorzien van oorwarmers, wanten en ons geiten wollen sokken, betekent kerstdag voor El Silencio: algemene uittocht van alle voertuigen die enigszins, op welke manier dan ook, mensen kunnen vervoeren. Concreet gezien mag je dan gedurende een uur (en nog wat langer als je het echt getroffen hebt met het voertuig...) stof eten en alle putten in het stofweggetje tellen. En ik kan je verzekeren, als elke ademteug je pijn bezorgt doordat er toch wel iets mankeert met je longen, is vooral dat laatste uiterst deugddoend.. Maar soit, je moet de builen en blutsen erbij nemen, niet? Het is echt surrealistisch om de ene na de andere wagen - volgeladen met mensen, strand- en huishoudmateriaal, het dorp te zien verlaten, maar nog veel meer om te zien hoe een volledig gastronomisch menu op de barbecue en op het strand uit de mouw word geschud! Zalig! En dan noemen ze de Belgen dagjestoeristen met hunnen koelbox! Wij kunnen hier nog wel een puntje aan zuigen! ¡Pura Vida!

Martina de Alemania

En ja hoor, op maandag kon ik dan - eindelijk! - vertrekken met mijn volledige bazaar (op tijd mijn kleren en bus gehaald alhoewel het voorstel van mijn zus - gewoon 2 kokosnoten en wat bladeren ter vervanging van mijn kleren - waarschijnlijk ook wel enthousiast zou onthaald geweest zijn). Deze keer ging het richting mijn 2de 'park'. Wat ik daarvan wist? Wel, eigenlijk was het een coöperatie gelegen op 35 km van Quepos, een vrij grote stad in Costa Rica. Alleen, El Silencio is met de beste wil ter wereld op geen enkele kaart terug te vinden en dat had eigenlijk wel al een belletje moeten doen rinkelen...
En daar was dan het enige busje van de dag naar El Silencio (Er vertrekt trouwens ook maar 1 bus per uit El Silencio naar Quepos om 5u15. Jaja, 's morgens. Vroege vogels daar). Nog maar net ingestapt in de alweer veel te volle bus - kwestie van ook daar verandering in te brengen...- stelde ik de ouderdom en dus de staat van dat busje al snel in vraag: overal stof... Als dat maar goed zou aflopen. Even later begreep ik dat dat stof niet van onbruik maar eerder van veelvuldig gebruik kwam. Inderdaad, casi de volle 35 km tussen Quepos en de plaats van bestemming werd overbrugd op een zandweg, natuurlijk voorzien van voldoende putten... Bovendien werd de weg iedere minuut precies smaller (vooral heel heel gezellig op de uiterste brede bruggen en er zijn er wel wat!). Maar zoals gewoonlijk bood ook hier het uitzicht voldoende afleiding. En nee, deze keer geen bananenplantages, rijden door mist (alhoewel, dat stof was ook niet niets, vooral ook heel lekker...) of panoramische vergezichten, wel kon ik de palmplantages en -fabrieken afvinken op mijn lijstje van gezien.

Op een typisch Tico tempo en dus na een dik uurtje (toch wel voor de volle 35 km...) bereikten we opnieuw een highway: de highway van El Silencio. Vol verwachting stapte ik af en daar stond een welkomstcomité op te wachten. Na de nodige verwarring (no, no soy Martina de Allemania pero Evelin de Belgica), kreeg ik dan toch mijn kamertje toegewezen bij mijn mama voor de komende 2 weken. En wat was dat gezin anders, zeg! Eerst en vooral sliep ik in 1 huis maar at ik in een ander. En dat ander, daar is het opendeur van 's morgens vroeg tot 's avonds laat : familieleden - en dat zijn er veel als het gezin 12 kinderen heeft en bovendien iedereen in het dorp blijkbaar ook nog eens nicht of neef van de een of de ander blijkt te zijn ... - lopen daar binnen en buiten, nemen een douche als ze daar zin hebben, blijven eten zoals het hen uitkomt. In het begin allemaal zeer verwarrend maar na een dagje was ik de drukte al goed gewoon en vond ik het voortdurende geroezemoes op de achtergrond fantastisch! En mijn mama? Een zalig mensje die altijd klaar stond voor een grapje en bovendien lekker kookte (ookal was het dan 3 keer per dag rijst met bonen, waar ik trouwens echt verzot op ben!). Bovendien had ik er een fantastische opa, die bovendien ook mijn baas was... op sommige momenten dan toch (op andere was hij precies eerder mijn drankschieter...)

Ja, inderdaad, in al de drukte zou ik het nog vergeten maar ik werkte er ook. Ik probeerde mij een beetje nuttig te maken in de 'huerta' ofte vrij vertaald de groententuin. Wat ik daar dan voornamelijk uitstak? De planten water geven, de waterpomp proberen te laten draaien (wat toch wel een heel gedoe is), onkruid wieden (met machete, super!), bemesten (voornamelijk met compost maar jammer genoeg ook met wat chemisch gedoe), maïs plukken om te verkopen... en vooral veel proeven! Op zich lijkt het inderdaad alsof het niet zo hard werken is, maar vergeet niet daar de zon bij te tellen die al vanaf 8u-9u van zich, in volle kracht, laat horen.
Je hoort het al, El Silencio beviel me uitstekend en dit is nog maar een topje van de sluier, de kers(en) kom(en)t later!


¡Pura Vida!

Even ter verduidelijking: er is een probleempje met mijn foto's (wat naar ik vrees niet zal opgelost worden...) en dus heb ik een beetje 'geleend' bij een paar vrienden. Hopelijk vinden ze dat niet al te erg...