Priceless...

Terwijl berichten van de andere kant van de wereld - en dus meer bepaald vanuit België - stilletjesaan minder gemaskeerd werden en de ondertoon van mijn verwanten - die op een spoedige terugkeer van mij hoopten - dus steeds luider werd, eigende ik me elke dag een klein stukje El Silencio meer toe. Gevolg: ik voelde me bijna alsof ik er al mijn hele leven had rondgelopen. Wat wil je ook, als je - vraag me niet meer hoe... - opeens temidden van 4 a 5 mannen met een al iet wat gevorderde leeftijd, trajos ofte shots zit te drinken alsof ze je al jaren kennen, onderwijl keuvelend over het Costa Ricaanse leven en de daar mee gepaarde gaande problemen en verder meegenietend van het slachtverse chanchon (dat daar gewoon even voor de deur geslacht wordt wanneer dat nodig is. En nee, ik ben daar ook niet meteen voorstander van maar dat is hoe het er daar al jaren aan toe gaat). En ik, zittend in een van die zalige schommelstoelen daar, kon niet anders dan denken: onbetaalbaar!

Maar natuurlijk, tussen en naast al dat borrelen, moesten de handen ook nog verder uit de mouwen gestoken worden en riep de plicht (of beter van toepassing: de koeien). Inderdaad, omdat elke verandering een aangename afwisseling is, werd in mijn tweede week de 'lecheria' of de melkerij aan een keuring onderworpen. En het verdict? Wel, laten we zeggen dat zelfs GAIA hier met stip een cercus-label zou aan toekennen (oepsie, dat is voor de varkens, zeker...?). Een veel diervriendelijkere behandeling kan ik me toch maar moeilijk inbeelden: zoals lammetjes naar de slachtbank gaan, zo gingen de koeien op hun dooie gemakje naar hun stalling wanneer ze werden geroepen en waar ze dan nog volledig met de hand gemolken werden. Ook ik mocht mijn poging wagen en ja hoor, ik kon toch een straaltje, hoe minim misschien dan ook wel, toevoegen aan de emmer. Toen ik even later ook de geit mocht melken - waarvan de melk trouwens wordt gebruikt voor kinderen met bloedarmoede -, bleek mijn geluk toch wat te keren... Niets, noppes... Gelukkig bracht de melkproeverij, zowel van de koeien als de geit, soelaas maar vooral lekkere, op een goed temperatuurtje en verse melk.

En zo blies 2008, op een althans voor mij alternatievere manier dan gewoonlijk, zachtjes aan zijn laatste adem uit. Of ik dat gevierd heb? Wel, als ik al een week ervoor al aan het oefenen was met het drinken van tragos.... Hoe dan wel? Geen grote plannen weken op voorhand, geen getreuzel bij het beslissen van wat aan te trekken (voornamelijk wegens geen mogelijkheid tot), geen gezeur over wie nu al dan niet bob zou spelen... gewoon met iedereen gezellig naar 'the only place to be', namelijk de auberge voor een aangepast drankje (weeral Imperial dus...) en verder om de beentjes te strekken: reggaeton, cumbia, salsa, merengue... alles passeerde de revue. Niet speciaals zou je zo denken op het eerste gezicht en inderdaad, dat kan ik enkel volmondig beamen. Maar de nacht was nog jong en als je even later op de afterparty om 3u in de een of andere tuin staat te dansen op je blote voeten onder een sterrenhemel met wel duizende fonkelende sterren, herzie je toch wel even je mening.... en kan je opnieuw niet anders dan denken: priceless...

Ik zou nog duizend en één dingen kunnen vertellen over El Silencio, over de huerta, over de lecheria, over het leven daar, over de mensen... maar vooral zou ik nog even willen blijven hebben... Maar wie weet, we zijn in Costa Rica en nada is imposible aca (niets is hier onmogelijk!)

¡Pura Vida!