Martina de Alemania

En ja hoor, op maandag kon ik dan - eindelijk! - vertrekken met mijn volledige bazaar (op tijd mijn kleren en bus gehaald alhoewel het voorstel van mijn zus - gewoon 2 kokosnoten en wat bladeren ter vervanging van mijn kleren - waarschijnlijk ook wel enthousiast zou onthaald geweest zijn). Deze keer ging het richting mijn 2de 'park'. Wat ik daarvan wist? Wel, eigenlijk was het een coöperatie gelegen op 35 km van Quepos, een vrij grote stad in Costa Rica. Alleen, El Silencio is met de beste wil ter wereld op geen enkele kaart terug te vinden en dat had eigenlijk wel al een belletje moeten doen rinkelen...
En daar was dan het enige busje van de dag naar El Silencio (Er vertrekt trouwens ook maar 1 bus per uit El Silencio naar Quepos om 5u15. Jaja, 's morgens. Vroege vogels daar). Nog maar net ingestapt in de alweer veel te volle bus - kwestie van ook daar verandering in te brengen...- stelde ik de ouderdom en dus de staat van dat busje al snel in vraag: overal stof... Als dat maar goed zou aflopen. Even later begreep ik dat dat stof niet van onbruik maar eerder van veelvuldig gebruik kwam. Inderdaad, casi de volle 35 km tussen Quepos en de plaats van bestemming werd overbrugd op een zandweg, natuurlijk voorzien van voldoende putten... Bovendien werd de weg iedere minuut precies smaller (vooral heel heel gezellig op de uiterste brede bruggen en er zijn er wel wat!). Maar zoals gewoonlijk bood ook hier het uitzicht voldoende afleiding. En nee, deze keer geen bananenplantages, rijden door mist (alhoewel, dat stof was ook niet niets, vooral ook heel lekker...) of panoramische vergezichten, wel kon ik de palmplantages en -fabrieken afvinken op mijn lijstje van gezien.

Op een typisch Tico tempo en dus na een dik uurtje (toch wel voor de volle 35 km...) bereikten we opnieuw een highway: de highway van El Silencio. Vol verwachting stapte ik af en daar stond een welkomstcomité op te wachten. Na de nodige verwarring (no, no soy Martina de Allemania pero Evelin de Belgica), kreeg ik dan toch mijn kamertje toegewezen bij mijn mama voor de komende 2 weken. En wat was dat gezin anders, zeg! Eerst en vooral sliep ik in 1 huis maar at ik in een ander. En dat ander, daar is het opendeur van 's morgens vroeg tot 's avonds laat : familieleden - en dat zijn er veel als het gezin 12 kinderen heeft en bovendien iedereen in het dorp blijkbaar ook nog eens nicht of neef van de een of de ander blijkt te zijn ... - lopen daar binnen en buiten, nemen een douche als ze daar zin hebben, blijven eten zoals het hen uitkomt. In het begin allemaal zeer verwarrend maar na een dagje was ik de drukte al goed gewoon en vond ik het voortdurende geroezemoes op de achtergrond fantastisch! En mijn mama? Een zalig mensje die altijd klaar stond voor een grapje en bovendien lekker kookte (ookal was het dan 3 keer per dag rijst met bonen, waar ik trouwens echt verzot op ben!). Bovendien had ik er een fantastische opa, die bovendien ook mijn baas was... op sommige momenten dan toch (op andere was hij precies eerder mijn drankschieter...)

Ja, inderdaad, in al de drukte zou ik het nog vergeten maar ik werkte er ook. Ik probeerde mij een beetje nuttig te maken in de 'huerta' ofte vrij vertaald de groententuin. Wat ik daar dan voornamelijk uitstak? De planten water geven, de waterpomp proberen te laten draaien (wat toch wel een heel gedoe is), onkruid wieden (met machete, super!), bemesten (voornamelijk met compost maar jammer genoeg ook met wat chemisch gedoe), maïs plukken om te verkopen... en vooral veel proeven! Op zich lijkt het inderdaad alsof het niet zo hard werken is, maar vergeet niet daar de zon bij te tellen die al vanaf 8u-9u van zich, in volle kracht, laat horen.
Je hoort het al, El Silencio beviel me uitstekend en dit is nog maar een topje van de sluier, de kers(en) kom(en)t later!


¡Pura Vida!

Even ter verduidelijking: er is een probleempje met mijn foto's (wat naar ik vrees niet zal opgelost worden...) en dus heb ik een beetje 'geleend' bij een paar vrienden. Hopelijk vinden ze dat niet al te erg...