Nog maar goed en wel bekomen van al mijn uitspattingen in mijn eerste nationale park of daar mocht ik alweer mijn biezen inpakken - en iedereen adoreert toch inpakken, niet... Onder 
meer dan lichte dwang - toerisenvisum in Costa Rica duurt slechts een 90-tal dagen - zou het dus richting Panama gaan, samen met Karen - een Antwerpse en dat is er aan te merken ook... (neenee, 't is echt wel een plezante).
meer dan lichte dwang - toerisenvisum in Costa Rica duurt slechts een 90-tal dagen - zou het dus richting Panama gaan, samen met Karen - een Antwerpse en dat is er aan te merken ook... (neenee, 't is echt wel een plezante).Vol verwachting trokken we dus op maandag naar het kantoor om een ticketje Panama City enkel aan te schaffen. We werden daar - vriendelijkheid hoog in het vaandel alweer... en het zou natuurlijk niet Costa Rica zijn... - afgewimpeld want de Tica bus zat al vol. Ahum, dat was weeral een mooie start.
Maar met een dagje vertraging maakten we ons dus klaar voor onze 16-uren durende busrit. En het moet gezegd worden, de service was opperbest, even waan
den we ons in het vliegtuig ware het niet dat de staat van de wegen vaak even opperbest was - ahum ahum... Na een nachtje rijden bereikten we dan uiteindelijk de grens met Panama. Even een stempeltje dus en dan konden we verder! Ja, dag Jan met de pet.. Het duurde maar eventjes meer dan 4u vooraleer we koers konden verderzetten naar Panama City: 2u in de lijn om ons stempeltje uit Costa Rica te bemachtigen, dan 5 minuutjes te voet door wat Aalter markt op woensdag wel leek om dan opnieuw een kleine twee uur rijtje te volgen zodat de stempell van de intocht naar Panama ook officieel was. En net toen we dachten dat dat het zowel moest zijn, moesten we daar niet al de bagage uit het bagageruim halen... Gelukkig had de controleur toch wat medelijden met de twee uitgeputte Belgische meisjes... Jaja, lang leve de Europese Unie denkt een mens dan toch.
Maar met een dagje vertraging maakten we ons dus klaar voor onze 16-uren durende busrit. En het moet gezegd worden, de service was opperbest, even waan
den we ons in het vliegtuig ware het niet dat de staat van de wegen vaak even opperbest was - ahum ahum... Na een nachtje rijden bereikten we dan uiteindelijk de grens met Panama. Even een stempeltje dus en dan konden we verder! Ja, dag Jan met de pet.. Het duurde maar eventjes meer dan 4u vooraleer we koers konden verderzetten naar Panama City: 2u in de lijn om ons stempeltje uit Costa Rica te bemachtigen, dan 5 minuutjes te voet door wat Aalter markt op woensdag wel leek om dan opnieuw een kleine twee uur rijtje te volgen zodat de stempell van de intocht naar Panama ook officieel was. En net toen we dachten dat dat het zowel moest zijn, moesten we daar niet al de bagage uit het bagageruim halen... Gelukkig had de controleur toch wat medelijden met de twee uitgeputte Belgische meisjes... Jaja, lang leve de Europese Unie denkt een mens dan toch.Meer dan half slapend maar vooral zeer opgelucht, doemde daar Panama City uit de lucht. Dat straatbeeld leek precies een beetje meer op een stad; er waren zelfs echte wolkenkrabbers - om het contrast met de overwegend uit 1 verdieping bestaande woningen van San Jose compleet te maken...
Panama City is voor de rest helemaal niet zo veel verschillend van San 
Jose op het feit na dat de temperatuur daar wel meer dan de pan uitswingt en het verkeer - misschien net daardoor - nog veel chaotischer is... Gelukkig zochten en vonden we wat verkoeling en rust in de oude stad, die een verzameling van ruïnes is aan de andere kant van de stad met een mooi uitzicht op de stad. Bovendien was het ook een eerste stukje historie en voor verwende Belgen als wij - op dit vlak althans - sprak dat ons best aan...
Jose op het feit na dat de temperatuur daar wel meer dan de pan uitswingt en het verkeer - misschien net daardoor - nog veel chaotischer is... Gelukkig zochten en vonden we wat verkoeling en rust in de oude stad, die een verzameling van ruïnes is aan de andere kant van de stad met een mooi uitzicht op de stad. Bovendien was het ook een eerste stukje historie en voor verwende Belgen als wij - op dit vlak althans - sprak dat ons best aan...Wie Panama zegt, denkt uiteraard en onmiddellijk aan het beruchte Panama kanaal. Natuurlijk konden we dat niet links laten liggen. Best wel impressionant om te zien. Hoe gemakkelijk de weg daarna toe was met de bus, zo moeilijk bleek onze queeste naar ons hotel achteraf. Niet alleen was het verkeer weer hel, bovendien was de Lonely Planet heel eventjes zijn GPS systeem net als al de taxi-chauffeurs in het stad. Of deze laatsten wisten dat hotel niet zijn of weigerde ons daar naartoe te brengen met de mededeling dat dat hotel daar niet was... Waar hadden wij dan geslapen... Na meer dan 3u en het aanklampen van talloze mensen -die ons uiteraard van pier naar pol stuurden - slaagden we er toch in om ons hotel terug te vinden...
Opnieuw op naar andere avonturen en vooral op naar Bocas del Toro!
¡Pura Vida!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten