Het leven kan soms hard zijn: aangezien een paar vrienden met serieuze gezondheidsproblemen kampten en andere naar de parken vertrokken en me dus achterlieten (snif snif), zat er voor mij niets anders op dan dit weekend alleen te vertrekken naar de verre uithoek van Costa Rica, het nationaal park Santa Rosa.
Mijn weekend begon weer goed, hoor (ahum ahum): aangezien ik donderdagavond/donderdagnacht een beetje de bloemetjes had buitengezet - afscheid nemen kan toch zo vervelend zijn... - arriveerde ik met zeer kleine oogjes bij het busstation om 7u15. Van daar zou ik de bus nemen om 8u naar Liberia, dat dacht ik toch tenminste... Na een nadere inspectie van mijn ticket - de school hier regelt dat voor ons - bleek dat mijn busje pas om 9u vertrok. Lap zeg, daar zat ik dan: een uurtje meer slaap had zeker geen kwaad gekunnen... Na wat over en weer gedrentel in het natuurli
jk supergezellige en prachtige busstation, mocht ik dan toch mijn plaatsje innemen. Eventjes dacht ik dat we vrijdag de 13de waren - hoewel er natuurlijk niet zoveel verschil was - want op de weg zag ik het ene ongeval na het andere. Wat was me dat, zeg! Maar eind goed, al goed en Liberia werd veilig en wel bereikt. Met wat hulp van een aantal vriendelijke Costa Ricanen, vond ik mijn volgend busje en dat was pas een waar avontuur: ik bevond me daar in een superwarme bus afgeladen vol met Nicaraguaanse mannen en ik als enige toerist. Het moet waarschijnlijk niet echt gezegd worden dat ik vrij veel bekijks had: ik ga nu ook eenmaal volledig op in de meute.... Hoe dan ook, ik had de chauffeur gevraagd om me te zeggen waar het park zich bevond - jaja, zoveel Spaans kan ik nu ondertss wel al - maar natuurlijk was die dat vergeten in alle drukte. Gelukkig kon ik opnieuw rekenen op een beetje hulp en daar stond ik dan, op meer dan een half uur rijden van een stad, gedropt op een straat met maar weinig verkeer. Dat was wel een beetje een apart gevoel, moet ik toegeven... Na een kort wandelingetje, was daar de ingang van het park en natuurlijk speelde het goed geluk me weer parten: geen plaats om te slapen. Dan maar weer terug naar Liberia, waar een slaapplaats bemachtigen gelukkig vrij evident was. 
Aangezien ik op vrijdag niet direct in mijn opzet geslaagd was om het park te bezoeken, had ik dat dan maar op zaterdag geprogammeerd. In alle vroegte - allé, ondertussen is dat hier al normaal uur, hoor! - op naar het park. Mijn busje was nu gelukkig iets rustiger en bovendien was de chauffeur mij deze keer niet vergeten. Terwijl ik geduldig wachtte op de ranger om mij van een plannetje te voorzien, kreeg ik een lift aangeboden door een oudere Tico en zo moest ik de 7km naar de echte ingang van het bos toch ook al niet meer wandelen. Maar best, denk ik zo... Bovendien leek het wel of vandaag echt alles goed zou gaan want aan de rand van het park ontmoette ik een zeer sympathiek Nederlands koppel die me de hele dag mee op sleeptouw nam, me bovendien ook weer terugbracht naar Liberia en verder de volgende editie van de Van Daele met een woordje verrijkte: broccoli-land.
Maar waarschijnlijk vragen jullie je zich wel af wat er nu speciaal is/was aan het park: wel, het is eigenlijk het enige droogbos in Costa Rica en hoewel het nu nog vrij groen is - het regenseizoen loopt hier nu pas - en hopelijk - echt op zijn einde - vertoont het toch al wel wat tekenen van Afrikaanse savanne met inbegrip van het goede - misschien wel iets te goede - weertje. Onderweg zagen we echt honderd
en vlinders in alle kleuren en maten, echt fantastisch mooi! Ook konden we genieten van de kapucijnaapjes die tot op een meter naderden en het zeer plezant vonden om in onze buurt in de bomen te spelen. Wat een schouwspel. Ook konden we nog talrijke vogels spotten, verder waren er kikkertjes en libelletjes en zelfs een eenzaam hertje kan ik vanaf nu aanvinken op mijn lijstje van 'gezien'. Normaal zou het park ook mangroves omvatten aan het strand maar de weg daarna toe was net ietsje te lang dus dat zal voor een volgende keer zijn.
En nog was de dag niet over want `s avonds had ik afgesproken met mijn nieuze Nederlandse vrienden om een hapje te gaan eten. Ons restaurantje keek uit op een plaatselijke en gezellig festivalletje waar we een beetje vertoefden. Ook gingen we in een snelletje langs bij het razend populaire rodeorijden. Hoewel dat eigenlijk helemaal mijn ding niet is, ben ik toch ergens wel tevreden dat ik nu ook weet hoe dat eraan toe gaat maar ik vrees dat het toch niet voor herhaling vatbaar is.
En zo gaan de weekjes voorbij...
¡Pura Vida!
Mijn weekend begon weer goed, hoor (ahum ahum): aangezien ik donderdagavond/donderdagnacht een beetje de bloemetjes had buitengezet - afscheid nemen kan toch zo vervelend zijn... - arriveerde ik met zeer kleine oogjes bij het busstation om 7u15. Van daar zou ik de bus nemen om 8u naar Liberia, dat dacht ik toch tenminste... Na een nadere inspectie van mijn ticket - de school hier regelt dat voor ons - bleek dat mijn busje pas om 9u vertrok. Lap zeg, daar zat ik dan: een uurtje meer slaap had zeker geen kwaad gekunnen... Na wat over en weer gedrentel in het natuurli
jk supergezellige en prachtige busstation, mocht ik dan toch mijn plaatsje innemen. Eventjes dacht ik dat we vrijdag de 13de waren - hoewel er natuurlijk niet zoveel verschil was - want op de weg zag ik het ene ongeval na het andere. Wat was me dat, zeg! Maar eind goed, al goed en Liberia werd veilig en wel bereikt. Met wat hulp van een aantal vriendelijke Costa Ricanen, vond ik mijn volgend busje en dat was pas een waar avontuur: ik bevond me daar in een superwarme bus afgeladen vol met Nicaraguaanse mannen en ik als enige toerist. Het moet waarschijnlijk niet echt gezegd worden dat ik vrij veel bekijks had: ik ga nu ook eenmaal volledig op in de meute.... Hoe dan ook, ik had de chauffeur gevraagd om me te zeggen waar het park zich bevond - jaja, zoveel Spaans kan ik nu ondertss wel al - maar natuurlijk was die dat vergeten in alle drukte. Gelukkig kon ik opnieuw rekenen op een beetje hulp en daar stond ik dan, op meer dan een half uur rijden van een stad, gedropt op een straat met maar weinig verkeer. Dat was wel een beetje een apart gevoel, moet ik toegeven... Na een kort wandelingetje, was daar de ingang van het park en natuurlijk speelde het goed geluk me weer parten: geen plaats om te slapen. Dan maar weer terug naar Liberia, waar een slaapplaats bemachtigen gelukkig vrij evident was. 
Aangezien ik op vrijdag niet direct in mijn opzet geslaagd was om het park te bezoeken, had ik dat dan maar op zaterdag geprogammeerd. In alle vroegte - allé, ondertussen is dat hier al normaal uur, hoor! - op naar het park. Mijn busje was nu gelukkig iets rustiger en bovendien was de chauffeur mij deze keer niet vergeten. Terwijl ik geduldig wachtte op de ranger om mij van een plannetje te voorzien, kreeg ik een lift aangeboden door een oudere Tico en zo moest ik de 7km naar de echte ingang van het bos toch ook al niet meer wandelen. Maar best, denk ik zo... Bovendien leek het wel of vandaag echt alles goed zou gaan want aan de rand van het park ontmoette ik een zeer sympathiek Nederlands koppel die me de hele dag mee op sleeptouw nam, me bovendien ook weer terugbracht naar Liberia en verder de volgende editie van de Van Daele met een woordje verrijkte: broccoli-land.
Maar waarschijnlijk vragen jullie je zich wel af wat er nu speciaal is/was aan het park: wel, het is eigenlijk het enige droogbos in Costa Rica en hoewel het nu nog vrij groen is - het regenseizoen loopt hier nu pas - en hopelijk - echt op zijn einde - vertoont het toch al wel wat tekenen van Afrikaanse savanne met inbegrip van het goede - misschien wel iets te goede - weertje. Onderweg zagen we echt honderd
en vlinders in alle kleuren en maten, echt fantastisch mooi! Ook konden we genieten van de kapucijnaapjes die tot op een meter naderden en het zeer plezant vonden om in onze buurt in de bomen te spelen. Wat een schouwspel. Ook konden we nog talrijke vogels spotten, verder waren er kikkertjes en libelletjes en zelfs een eenzaam hertje kan ik vanaf nu aanvinken op mijn lijstje van 'gezien'. Normaal zou het park ook mangroves omvatten aan het strand maar de weg daarna toe was net ietsje te lang dus dat zal voor een volgende keer zijn.En nog was de dag niet over want `s avonds had ik afgesproken met mijn nieuze Nederlandse vrienden om een hapje te gaan eten. Ons restaurantje keek uit op een plaatselijke en gezellig festivalletje waar we een beetje vertoefden. Ook gingen we in een snelletje langs bij het razend populaire rodeorijden. Hoewel dat eigenlijk helemaal mijn ding niet is, ben ik toch ergens wel tevreden dat ik nu ook weet hoe dat eraan toe gaat maar ik vrees dat het toch niet voor herhaling vatbaar is.
En zo gaan de weekjes voorbij...
¡Pura Vida!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten