Blauw. zo hemelsblauw... en paars en geel en groen

Heb ik al verteld dat ik slap in het gastenhuis? Ik denk van niet, he? Heb ik ook al verteld dat mijn kamer net naast de keuken is? Hmmm… ook al niet. Je kunt je natuurlijk afvragen waarom ik deze ogenschijnlijke pitluttige details hier met zoveel bravoure te berde breng. Wel, gewoon om een beetje medelijden af te dwingen: elke dinsdag, donderdag en zaterdagochtend wakker worden door de mixer of door het klaarzetten van de tafel of door de op steeds dezelfde bordurende melodietjes liedjes of het kichwa gebrabbel. Geef toe, wie droomt er daar nu niet van? Maar ik beken, ik hou van dat stramien wanneer ik weer eens verdwaald ben geraakt in mijn matrimoniale - van 3suisse voorziene donsdeken - bedje.

Maar dat als tussendoortje, want eigenlijk was het dringend tijd om me voor te bereiden op het echte werk, de echte test. Een 12-koppige jokergroep zou ons immers de komende dagen met hun gezelschap verblijden. En natuurlijk wilden deze ten volle van ons toeristisch aanbod genieten: een wandelingetje, een paardentochtje – waarbij ik toch verstek liet gaan -, een moutainbiketripje, een Chimborazo-bezoekje. Kortom echt de hele mikmak.

En opnieuw is het die grote reus, de Chimborazo die mijn hartje wist te stelen! Ditmaal geen stralende zon bij heldere hemel of Jantje de maan die uit zijn bedje was gekomen; integendeel, we werden verrast op een heuse hagelbui. Gevolg: een witte berg en geen pillekes meer in de camera: Man, wat was ik kwaad op mezelf! Alweer een les voor de gids in spe (of ben ik het ondertussen toch al…): neem steeds reserve batterijtjes mee! Maar sneeuw betekent natuurlijk oo: sneeuwballengevecht!!! En dit met de onze Indigena –gids Hernan. Bolletje maken, mikken en…. languit vallen. Een paar builen op de ellebogen en knieën later, besefte ik dat ik nu toch wel gemist had, zeker! Maar ach, met een lach kom je wel vaak heel ver.

Wie dacht dat het hindernissenparcours hier ophield, vergist zich schromelijk. Nog maar net bekomen van de eerste tuimelpartij of daar lag al een volgende in het verschiet…. Het mountainbiken bevalt me immers vrij goed maar zoals steeds is met mate een begrip dat nogal moeilijk te realiseren is (das precies zoals met Saraatjes drinken…): met een bijna laatste krachtinspanning kon ik nog net vermijden dat de bocht mij te slim af was en ik in de rivier belandde. Maar geen nood, die bocht bezorgde me enkel een andere flinke buil.

Aangezien het op woensdagavond bakje volledig vol was en we op donderdag nog eens bezoek kregen van een andere groep, werd de limiet van 5000m hoogte nogmaals overschreden (m.a.w ik ging nogmaals eens naar de Chimbo). Maar deze keer geen valpartij, wel een heuse lachpartij! Wat wil je, als opeens een auto tegen de rand rijdt nadat zijn linkervoorband ervandoor gaat! Ik geloofde mijn eigen ogen niet, maar toch! Maar wat mss wel het meest frappant was, was de oplossing. Laat ik al maar zeggen dat het een Ecuadoriaanse bedraagt. Inderdaad, draai gewoon 1 moer uit elke band en plaats die drie moeren in de voorband en dan nog het liefst allemaal in het donker!

Ik weet wel dat ik dat hier nu allemaal aan het ridiculiseren ben, maar wat me vooral is bijgebleven is de Ecuadoriaanse hulpvaardigheid. Niemand kende die man van toeten noch blazen en toch hielp iedereen met volle goesting mee! Zo zie je maar, zorgen zijn volledig overbodig: hulp is steeds in de buurt (en misschien nog meer als je en meisje en blank en blond bent…)!

Abrazo

Eef