Dinsdagnacht 26 augustus 2009, 3u30 en daar ging de wekker! Om vooral niet met de gewoonte van de voorbije weken te breken, was het opnieuw een kort nachtje geweest. Wat later in de auto bleek dat ik nog het meest van mijn gezinnetje had geslapen: blijkbaar was ik er toch net iets geruster in, in mijn nieuwe avontuur: Of gaf ik toch de indruk...
Nog een laatste Belgisch koffietje, een laatste groet, een laatste kus voor een tijdje en de stap in het ongewisse was een feit: op weg naar Ecuador, meer bepaald Guamote dat het volgend jaartje mijn thuis zou worden. Misschien een beetje droevig, maar vooral spannend zeg. Ik kon natuurlijk niet weten dat de spanning al zou stijgen bij het wisselen van vlucht in Madrid. Ik hoor jullie al denken: ja, lap, ze heeft haar vlucht gemist. Maar nee, scheetjes, er zat - gewoon, alledaags, doodnormaal - een gedetineerde op het vliegtuig. Wat een prettig gedacht, zeg! Nu was ik pas echt gerust, ik zou een boeiende tijd tegemoet gaan.
Terwijl stilletjesaan de ongedurigheid bij de passagiers toenam, naderde ons vliegtuigje gestaag maar zeker Quito! En ja, hoor, daar rees de stad op! En oprijzen is wel degelijk het juiste woord: met zijn 8km breed en 60 km lang, gelegen in een vallei op 2800m hoogte lijkt Quito wel eindeloos! Vergeet daarbij niet dat je quasi in de huizen kunt kijken!
Na de nodige vertragingen - je kent dat wel: door de douane, langs de dokter, via de bagage, het uitladen van gedetineerden - werden Jonas en ik - Ah ja, Jonas is een vriend van de andere vrijwilliger hier - verwelkomd door ons voltallige welkomstcomite.
En dan stonden we dan, op Ecudoriaanse bodem, de supergezonde - ahum ahum lucht in te ademen. Een ding mocht duidelijk zijn: the adventure had began!
Abrasito!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten