Nog maar net voet op Ecuadoriaanse bodem gezet of daar drongen zich al vertrouwde beelden en geluiden zich op: het Latijns-Amerikaanse verkeer - zoals het toiletpapier in de vuilbak gooien ook al zeer snel opnieuw een gewoonte werd. Slechts nog maar 2 keer in de pot beland, geef toe, niet slecht. Onder het motto: ik rij waar ik wil met 
al het mogelijk lawaai, bereikten Jonas en ik samen met ons welkomstcomite - bestaande uit Bruno en Mario - ons tijdelijk stekje. Om wat in de sfeer te komen, nuttigden we ons cena in een restaurantje met uitzicht op het toch vrij kleine Quito... Na een hapje komt uiteraard - hoe kan het ook anders - een drankje, bij wijze van inhuldiging maar vooral om ons te sterken voor de volgende dag: mijn visum moest nog gelegaliseerd worden - een mens vraagt zich dan af waarom hij begot naar de Ecudoriaanse ambassade in België moet... Zoals het echte musketiers betaamt, vertrokken we na een kort nachtje op tocht, de knapzak voorzien van de nodige paperassen maar vooral geduld, heel veel geduld. Maar al snel bleek dat, ondanks verwoede pogingen
, we geen stap verder zouden komen. Reden: verhuis - en dan kan natuurlijk niets werken...Toch fijn, die Ecuadoriaanse bureaucratie en vooral zijn efficiëntie...Dan maar op naar het - eerste en ook enige - noodplan: verkenning van de oude stad, het hart van Quito - waar ondermeer een bezoekje aan het presidentieel paleis en de bib op het programma stond. Maar het was vooral het bezoekje aan de gouden kerk dat oogverblindend was, letterlijk dan - hihi.... - Nu ja, dat mag ook wel met een kleine 8 ton goud dat tegen de wanden en het plafond is geplakt... Na al dewe historiek en de daarbij nodige herseninspanning -vergeet niet dat Quito op 2800 m hoogte ligt en dat in combinatie met een jetlag... pret ze, dolle pret... - mocht er wel wat vertier komen. En in een land met actieve vulkanen, wat zou er beter zijn dan natuurlijke warmwaterbronnen - best dat die bikini ondertss al standaarduitrusting is geworden ? En toegegeven, het was zalig (alhoew
el dat boma-vel naar het einde toe er toch wel een beetje teveel aan was... Oud zijn moet toch echt geen lachtertje zijn, je krijgt je tenen onmogelijk droog met al die rimpels...). Maar plezant: Na de officieuze inhuldiging werd het uiteraard dringend tijd voor de officiële: een heus maar vooral marginaal verkleedfeestje in the place to be in Quito - zo goed waren we al ingeburgerd! Nog nooit zo zalig verkleede mensen gezien... Lachen, mensen, lachen - zoals al die Leuvenaars dat hier zeggen... Na deze eerste beperkte hoogtestage, werd het dan stilletjesaan tijd om de hoogte nog wat op te voeren: op naar Guamote - waar je me het komende jaar zal kunnen terugvinden (en bij deze, mannen, afkomen, e in plaats van al die kerst- en nieuwjaarskadootjes...)... Benieuwd, zeg...
Abrasito
Eef
al het mogelijk lawaai, bereikten Jonas en ik samen met ons welkomstcomite - bestaande uit Bruno en Mario - ons tijdelijk stekje. Om wat in de sfeer te komen, nuttigden we ons cena in een restaurantje met uitzicht op het toch vrij kleine Quito... Na een hapje komt uiteraard - hoe kan het ook anders - een drankje, bij wijze van inhuldiging maar vooral om ons te sterken voor de volgende dag: mijn visum moest nog gelegaliseerd worden - een mens vraagt zich dan af waarom hij begot naar de Ecudoriaanse ambassade in België moet... Zoals het echte musketiers betaamt, vertrokken we na een kort nachtje op tocht, de knapzak voorzien van de nodige paperassen maar vooral geduld, heel veel geduld. Maar al snel bleek dat, ondanks verwoede pogingen
, we geen stap verder zouden komen. Reden: verhuis - en dan kan natuurlijk niets werken...Toch fijn, die Ecuadoriaanse bureaucratie en vooral zijn efficiëntie...Dan maar op naar het - eerste en ook enige - noodplan: verkenning van de oude stad, het hart van Quito - waar ondermeer een bezoekje aan het presidentieel paleis en de bib op het programma stond. Maar het was vooral het bezoekje aan de gouden kerk dat oogverblindend was, letterlijk dan - hihi.... - Nu ja, dat mag ook wel met een kleine 8 ton goud dat tegen de wanden en het plafond is geplakt... Na al dewe historiek en de daarbij nodige herseninspanning -vergeet niet dat Quito op 2800 m hoogte ligt en dat in combinatie met een jetlag... pret ze, dolle pret... - mocht er wel wat vertier komen. En in een land met actieve vulkanen, wat zou er beter zijn dan natuurlijke warmwaterbronnen - best dat die bikini ondertss al standaarduitrusting is geworden ? En toegegeven, het was zalig (alhoew
el dat boma-vel naar het einde toe er toch wel een beetje teveel aan was... Oud zijn moet toch echt geen lachtertje zijn, je krijgt je tenen onmogelijk droog met al die rimpels...). Maar plezant: Na de officieuze inhuldiging werd het uiteraard dringend tijd voor de officiële: een heus maar vooral marginaal verkleedfeestje in the place to be in Quito - zo goed waren we al ingeburgerd! Nog nooit zo zalig verkleede mensen gezien... Lachen, mensen, lachen - zoals al die Leuvenaars dat hier zeggen... Na deze eerste beperkte hoogtestage, werd het dan stilletjesaan tijd om de hoogte nog wat op te voeren: op naar Guamote - waar je me het komende jaar zal kunnen terugvinden (en bij deze, mannen, afkomen, e in plaats van al die kerst- en nieuwjaarskadootjes...)... Benieuwd, zeg...Abrasito
Eef
1 opmerking:
Haaa, al een paar keer gechecked hier en niets gevonden maar nu prijs!
Verkleedpartijtjes begot... Ik kan me voorstellen dat je gelachen hebt. Als je hier al op de grond lag met het bekijken van Jits haar verkleedgerief...
Maar blijkbaar is het nog vakantie? Nog niet moeten werken? Ben al benieuwd naar foto's. Ook toffe mensen daar?
Hier ook hoor ;-). Moet trouwens vertrekken. Kwam ff snel kijken.
Veel groetjes, saluu, Griet
Een reactie posten