Omdat het misschien toch stilletjesaan tijd werd om de praktijk te ervaren, besloot Bruno dan maar om mij er een beetje in te gooien. De eerste test: drie Belgische meisjes die ik een beetje mocht rondleidden in en rond Guamote. Bij deze: mijn proefkonijntjes, dank je wel voor jullie geduld en vooral enthousiasme: Ik hoop dat jullie vlucht jullie veilig thuisbracht.
Een toertje naar de Chimborazo? Geen probleem! Bovendien kregen we onderweg ook nog wel wat gezelschap van een volledig legioen (zo leek het tenminste wel) legermannen uit euhmmm… Ambato. (Ik hoor het jullie al d
enken maar nee, niet veel bijzonders….)
Op naar de moutainbike toer. Dat was precies al wat moeilijker, in het achterhoofd houdend dat ik nog nooit had gemountainbiked voordien en ik eigenlijk wel wat ziekjes was. Pfff, dat was toch even afzien hoor! Maar onderweg toch even lachen geblazen. Want, wat gebeurt er met een dennenboom die de (enige!) weg versperd? Inderdaad, we verplaatsten een paar taken, zetten de auto in 4x4 en rijden daar losjes over. Klaar is kees en opgeruimd staat netjes.
Dan hadden we nog een dagje te vullen. Na de twee toers was de keuze wat beperkter en bleef het bij een wandeling. En natuurlijk gingen we opnieuw voor het avontuur: een onbekende weg met een zo goed als onleesbare kaart (en dat had nu eens niets te maken met het feit dat ik een vrouw ben). Maar die avontuurlijke ingesteldheid brengt toch altijd wel iets met zich mee: de wandeling bracht ons langs irrigatiekanaaltjes, uitgestrekte vergezichten, idyllische dorpjes….kortom, de Andes nog eens op zijn best.
Een toertje naar de Chimborazo? Geen probleem! Bovendien kregen we onderweg ook nog wel wat gezelschap van een volledig legioen (zo leek het tenminste wel) legermannen uit euhmmm… Ambato. (Ik hoor het jullie al d
enken maar nee, niet veel bijzonders….)Op naar de moutainbike toer. Dat was precies al wat moeilijker, in het achterhoofd houdend dat ik nog nooit had gemountainbiked voordien en ik eigenlijk wel wat ziekjes was. Pfff, dat was toch even afzien hoor! Maar onderweg toch even lachen geblazen. Want, wat gebeurt er met een dennenboom die de (enige!) weg versperd? Inderdaad, we verplaatsten een paar taken, zetten de auto in 4x4 en rijden daar losjes over. Klaar is kees en opgeruimd staat netjes.
Dan hadden we nog een dagje te vullen. Na de twee toers was de keuze wat beperkter en bleef het bij een wandeling. En natuurlijk gingen we opnieuw voor het avontuur: een onbekende weg met een zo goed als onleesbare kaart (en dat had nu eens niets te maken met het feit dat ik een vrouw ben). Maar die avontuurlijke ingesteldheid brengt toch altijd wel iets met zich mee: de wandeling bracht ons langs irrigatiekanaaltjes, uitgestrekte vergezichten, idyllische dorpjes….kortom, de Andes nog eens op zijn best.
Toegegeven, toeristen begeleiden en alles wat ermee gepaard gaat (slaapzalen in orde brengen, alles regelen van toers tot eten toe, vragen beantwoorden…) vraagt toch wel een enorme dosis energie, maar is tevens zeer plezant vooral als de mensen ook nog eens enthousiast zijn. Dus, heimelijk was ik wel een beetje blij toen het huis weer zijn rust terugvond. Jammer genoeg kon ik er zelf niet teveel van genieten. Ik wou namelijk mijn papieren in orde brengen en dus hop, de bus in, voor de 4u durende rit naar Quito en dit maal zonder mijn bodyguards Jonas en Bruno. Gelukkig ben ik zelf nu ook niet direct op mijn mondje gevallen (of beter, ik kan wel eens een vranke tuit hebben...) en was alles in kannen en kruiken tegen de namiddag, zodat ik op zaterdag op mijn gemakje terug kon keren om alsnog wat rust te vinden… vooraleer die alweer zijn eigen weg zou gaan….
Abrazo
Eef
Geen opmerkingen:
Een reactie posten