r toch maar weinig aan te pas kwam die eerste week. En alweer kan ik verzachtende omstandigheden aanbrengen – ik krijg al van die typisch Ecuadoriaanse trekjes, ze weten zich ook wel altijd overal uit te babbelen: verloren koe, pijntje alier… - namelijk dat er zich mar weinig toeristen richting Guamote begaven in die befaamde eerste week.
Dat liet me wel de tijd om me wat aan te passen en dan niet alleen aan de hoogte, ook aan de omgeving, de mensen en hoe alles hier verloopt. De rustige inrollooptijd
aldus begon met een bezoekje aan de Chimborazo, een van de toers die Inti Sisi ook aan de toeristen aanbiedt (dus toch nog een beetje werken, alhoewel, toegeven, lichtjes vermomd).
Wat er zo speciaal is aan die berg? Wel, ten eerste is het geen berg maar een gelukkig voor het moment niet actief zijnde vulkaan die de hoogste is van Ecuador - en Ecuador heeft er wel wat! Om een wetenschappelijke reden – die ik jullie nu hier bespaar maar bij vraag uiteraard graag geef – is het tevens het punt het dichtst bij de zon. Verder ligt deze reus in een national park van maar liefst 54 000 km2 groot (en neeee, geen fout!), en eentje dat mag gezien worden! De weg ernaartoe is een slingerpad dat stilletjesaan tot de eerste refugio op 4 800m kruipt. Met een 4x4 kan je natuurlijk wel wat scherpere bochten en steilere hellingen overwegen… maar vooral ook doen... (hoeft hier meer uitleg bij met 2 jongens voorin in de
wagen?): Hoe dan ook, met een dakargevoel doorheen een waarachtig maanlandschap cruisen, is toch wel zalig (en dan zeker bij het terugkeren met een ondergaande zon en een mooi muziekje op de achtergrond). Eenmaal toegekomen in de eerste refugio, leidt een kleine klim je tot de 2de refugio, op 5 000m. Adembenemend – figuurlijk mar ook letterlijk.Het coca-theetje (!) heb je erna toch wel meer dan verdiend!
Na deze hoogtegewenning, bleef het de rest van de week rustig: uitleg krijgen over
de werking van Inti Sisa – die dra volgt, beloofd! -, de mensen leren kennen, helpen bij de voorbereiding van de prekinder of het kleuterklasje zeg maar, de stoof leren aansteken, mijn spaans bovenhalen, maar nog niet met de auto leren rijden….
Om toch maar niet langer illegaal te zijn – nu ja, niet volledig in orde met de papieren is de juiste term – begaven we ons op donderdag richting Quito, met vernieuwde hoop. En ja, hoor, het geluk was deze keer aan onze zijde: papieren mochten op dinsdag opgehaald worden (ja zeg, nog eens naar Quito….). Eens benieuwd.
Abrazo
Eef
Geen opmerkingen:
Een reactie posten